Ravel: Pianoconcert voor de linkerhand; Pianoconcert in G; Miroirs. Pierre-Laurent Aimard met het Cleveland orkest o.l.v. Pierre Boulez. DG 477.8770 (70’32”). 2010

DG had al een prachtige opname uit 1994 met Boulez en toen ook het Cleveland orkest (DG 449,213-2) in de catalogus. Maar natuurlijk is iemand als Aimard, meer doorkneed in en gespecialiseerd in modernere muziek niet te versmaden.

Het grootste succes van deze uitgave is het heel pakkende linkerhandconcert: tot in de puntjes verzorgd en met steeds de juiste expressie in een kader van filigraan ensemblewerk.

Het is juist die meer nuancering vergende expressiviteit die een pietsie tekort komt in het Concert in G. Het is marginaal en op het middendeel valt niets aan te merken, maar de muziek klinkt hier – wat overdreven gesteld - enigszins als in een keurslijf gevat. Voor het overige munt de pianistiek van Aimard zoals we van hem kennen uit door helderheid en precisie.

Kleur, nuance en karakter zijn er dan weer des te meer wanneer Aimard op zichzelf is aangewezen in de vijf deeltjes van Miroirs. Boulez zorgt voor fijn geciseleerde, mooie gekleurde en ondanks zijn soms wat vage dirigeerwijze exacte begeleiding en de opname maakt dat zowel piano als orkestsoli (meteen aan het begin van het linkerhand de dreigende solo door de contrafagot) en tutti evenwichtig  en transparant zijn geregistreerd. Er valt niet zoveel op deze vertolkingen af te dingen, maar vergeet dus ook Zimerman vooral niet. Queffelec (Warner), Lortie (Chandos) en Collard (EMI) schuiven nu toch langzamerhand wel naar de achtergrond.