Reger: Pianoconcert in f op. 114; R. Strauss: Burleske in d. Marc-André Hamelin met het Berlijns omroeporkest o.l.v. Ilan Volkov. Hyperion CDA 67635 (56’53”). 2010

Een ‘fanatischen Arbeitskoloß’ noemde Reger zich ooit. Hij probeerde door compositorische bezigheden immense, maar nooit toegegeven existentiële problemen, grote psychische dito’s letterlijk te verwerken. Regelmatig en dwangmatig wisselden perioden vol lethargie en depressie elkaar af.

Of het daarom komt dat hij net als bijvoorbeeld Hindemith en Milhaud veel meer componeerde dan goed voor hem was?

Zijn enige pianoconcert groeide uit tot een verdacht monumentaal werk. Waarschijnlijk is dit ook de reden dat maar weinig pianisten zich aangetrokken voelen tot het werk.

Ooit zorgden Rudolf Serkin en Eugene Ormandy (CBS Sony 61711) voor een versie die lang als maatgevend gold. Daarna domineerde Gerhard Oppitz (Schwann 311058) het veld.

Maar nu is het de veelzijdige Marc-André Hamelin die voor een rehabilitatie op brede basis zorgt: hij levert een mooi voorbeeld van haast brutaal-strijdlustige pianistiek dat nieuwe belangstelling wekt voor het stuk. Wat zijn interpretatie zo bijzonder maakt, is vooral zijn geslaagde streven om helderheid te brengen in het dichte klankweefsel. Hamelin geldt vaak als een wat koele, afstandelijke vertolker, maar wat hij hier aan gevoeligheid en expressie toont in het elegische largo en elders logenstraft die gedachte.

Een lichtere, continu scherzando-achtige toets komt te pas in Richard Strauss’ Burleske. Alweer Serkin (Sony MK 42261) en Hélène Grimaud (Warner 0927-46768-2) deden het Hamelin prachtig voor. Een Brahmsparodie als eerbetoon en met veel aplomb uitgevoerd. Des te treffender is het wat verstilde slot.