Rubinstein: Pianosonate 4-handig op. 89; Karakterstukken op. 9 nr. 1-3; Karakterstukken op. 50 nr. 1-6. Duo pianistico di Firenze. Brilliant Classics 95016 (71’54”). 2013
Een nogal dubbelzinnige figuur als componist en pianist was Anton Rubinstein (1829-1894) gedurende zijn leven. Dat herkende hij in zichzelf en het bleef ook na zijn dood zo. Zoals de hier opgenomen vierhandige pianowerken die het begin vormen van een volledige opname van de stukken in dit genre aantonen, is sprake van een daarvoor gevergde enorme virtuositeit die door het duo uit Florence alle recht wordt gedaan Rubinstein leek echter in zoverre op Liszt dat die virtuositeit nooit geforceerd aandoet, doch steeds een natuurlijk aandoende uitingsvorm is.
Het is verder de verdienste van beide fraai samenwerkende Italiaanse pianisten dat ze zich concentreren op de lyrische stemmen waarop het evenzeer aankomt. De sonate komt als beste, mooi doorwrocht werk naar voren. Toch valt niet te ontkennen dat de muzikale inspiratie in de kortere stukken kwantitatief haast overdadig, maar kwalitatief lichtelijk oppervlakkig is met melodieën die best plezierig aandoen, maar in wezen niet veel karakter bezitten.
Aan de uitvoerenden kan niet worden verweten dat ze niet alles in het werk stellen om de muziek volledig recht te doen; ze fraseren zeker de lyrische passages op romantische wijze en houden de flamboyante retoriek in toom. Het zal niet verbazen dat in deeltjes als ‘Nocturne’, ‘Barcarolle’ en ‘Berceuse’ herinneringen aan Chopin worden gewekt.
In andere stukken wordt de blik vooruit geworpen op Rachmaninov. De conclusie ligt voor de hand: Sara Bartolucci en Rodolfo Alessandrini zijn heel goede advocaten voor deze muziek. Het wachten is op het vervolg, waarbij zelfs tot nu toe fonografisch onbekend materiaal te ontdekken valt.
Rivaliteit is er nauwelijks. Van de sonate moet een opname van Dana Müller en Gary Steigerwalt uit 1997 bestaan (Centaur CRC 2390) en Yaara Tal en Andreas Groethuysen maakten in 1990 een opname van de stukken op. 50 (Sony SK 47199).