Rautavaara: Celloconcert nr. 2 Naar de horizon; Modificata; Slagwerkconcert Bezweringen. Truls Mørk (vc), Colin Currie (slagw) met het Helsinki filharmonisch orkest o.l.v. John Storgårds. Ondine ODE  (62’34”). 2011

Aan het feit dat de ruim een dozijn soloconcerten van Rautavaara een wat schimmig bestaan op de achtergrond van zijn grote oeuvre hadden, wordt hier op nuttige wijze gecorrigeerd. Tot voor kort was het alleen en vooral Cantus arcticus, het concert voor vogels en orkest, dat alle aandacht kreeg. Maar hier volgen belangrijke aanvullingen.

In het zo’n twintig minuten durende eendelige Celloconcert nr. 2, Towards the horizon (2008/9) buit de componist de mogelijkheden van de variatievorm structuur uit en gunt hij daarbij de solist vrijwel geen seconde rust in zijn zangerige betoog. Het werk is opgedragen aan Truls Mørk die het nu eens atletisch, dan weer verdroomd klinkend, maar steeds vol gepassioneerde vervoering uitvoert.

Het levendige, nogal dramatische Slagwerkconcert voor marimba en vibrafoon Incantations (2008) is een prachtig drieluik van een pakkend ritmisch gehalte en fraai georkestreerd. Colin Currie die bij het componeren werd geraadpleegd, krijgt alle gelegenheid om zijn grote virtuositeit te tonen, met name in de door hemzelf geschreven cadens voor het laatste deel. Die finale is een soort duizelingwekkende dans.

Een geval apart is het orkestwerk, de suite Modificata die in 1957 een van zijn eerste seriële werken was. In 2003 herzag hij dit werk en verving het eerste deel door Praevariata.

De begeleidingen klinken sfeervol en energiek.