Bach, W.F.: Klavecimbelconcerten in a F. 45, in D F. 41 en in e F. 43; Sinfonia in F F. 67; ‘Allegro e forte’ uit Sinfonia in d F. 65. Maude Gratton met Convito. Mirare MIR 162 (73’48” ). 2012

Voorafgegaan door een volledige opname van de  vijf soloconcerten en beide dubbelconcerten door Claudio Astronio en partners op twee cd’s (Brilliant Classics 94057) en gedeeltelijke versies van Richard Egarr en London baroque (Harmonia Mundi HMC 90.1558) uit 1995 en Sebastian Wienand met minimale ensemblebezetting (Carus 83.357) uit 2010 wijdt de Franse klaveciniste en organiste Maude Gratton, leerlinge van o.m. Pierre Hantaï aan een viertal klavecimbelconcerten van Wilhelm Friedemann Bach, waarbij de F nummering is ontleend aan de Falck catalogus.

Goed is weer te horen hoe Wilhelm Friedemann als oudste van alle Bachzonen het dichtst bij het idioom van zijn vader bleef met vooral zin voor diens gegeven structuren, maar wel met vernieuwende markante dissonanten en harmonische verschuivingen. Opvallend is zijn sterk ontwikkelde melodisch gevoel.

Daar is Maude Graffon zich terdege bewust. Ook zij koos voor een begeleiding van slechts één stem per partij en weet mooi contrast aan te brengen in deze werken. Het is geen wonder dat vooral de beide concerten in mineur goede, ook dankbaar benutte profileringsmogelijkheden bieden.

Een aardige vondst is ook om een sinfonia en een los sinfoniadeel in het programma te integreren. Het menuet uit de sinfonia wordt zelfs een typerend hoogtepunt. Hier wordt W.F. Bach in hoge mate en in alle opzichten recht gedaan.

Hierdoor lekker gemaakt, is ook de solo cd van Gratton met Polonaises, een  paar fuga’s, een tweetal sonates, en fantasieën (Mirare MIR 088) een volgende aanrader.