Brahms: Liebeslieder Walzer op. 52 nr. 1-18; Neue Liebeslieder Walzer op. 65 nr. 1-15; Schumann: Spanische Liebeslieder op. 138 nr. 1-10. Barbara Bonney (s), Anne Sofie von Otter (ms), Kurt Streit (t), Olaf Bär (b), Helmut Deutsch (p) en Bengt Forsberg (p). EMI 555.430-2 (63’39”). 1994 

De vierstemmige vocale walsen met pianoduo begeleiding uit respectievelijk 1869 en 1874 op teksten van Daumer en Goethe zijn verrukkelijke kost. Het lijkt simpele muziek, maar in wezen is deze best complex voor de vier stemmen.

De EMI opname lijkt nog steeds de meest aanbevelenswaardige omdat deze zo volmaakt idiomatisch klinkt, zowel wat het aandeel van de zangers betreft, als wat dat van de pianisten aangaat. Alle aandacht is aan de gezongen teksten en hun betekenis besteed. Dat is niet alleen een kwestie van mooi zingen, wat bij het onderhavige kwartet vanzelfsprekend het geval is, maar het gaat er om dat de subtiliteiten en de charme alle aandacht krijgen waardoor wordt voorkomen dat we een saaie opeenvolging van routinemateriaal in driekwartsmaat krijgen. 

Hier is de poëzie bepalend in een knap, intelligent geven en nemen van de zangers waarbij de stemmen afwisselend voor het voetlicht komen. Gelukkig klinkt ook de registratie passend fraai.

Datzelfde geldt mutatis mutandis voor de Schumannbijdrage, hoewel die met de zigeunerachtergrond natuurlijk een ander karakter heeft.

Het beste Brahms alternatief is van Edith Mathis, BrigitteFassbänder, Peter Schreier, Dietrich Fischer-Dieskau Karl Engel en Wolfgang Sawallisch (DG 423.133-2) uit 1981.

Er is ook een fijne historische opname waaraan Dinu Lipatti en Nadia Boulanger meewerkten (Cascavelle VEL 3081, 2 cd’s). En oo een bijzonder oudje met Kathleen Ferrier, Irmgard Seefried, Julius Patzak, Horst Günter, Clifford Curzon en Hans Gál (Decca 425.995-2).

Er bestaan ook Brahmsvertolkingen met een vierstemmig koor, onder meer van het RIAS kamerkoor o.l.v. Uwe Gronostay (Koch 31616-2). Maar de kleinschalige vorm bevalt uiteindelijk beter.