Bruch: Symfonieën nr. 1 in Es op. 28, 2 in f op. 36 en 3 in E op. 51. Gürzenich orkest Keulen o.l.v. James Conlon. EMI 555.046-2 (2 cd’s, 1u. 40’45”). 1993 

Bruch: Symfonieën nr. 1 in Es op. 28, 2 in f op. 36 en 3 in E op. 51; Zweedse dansen op. 63 nr. 1-7. Gewandhausorkest Leipzig o.l.v.Kurt Masur. Philips 420.932-2 (2 cd’s, 1u. 44’06”). 1983/8

Bij de drie symfonieën van Bruch gaat het om eerken waarvan de wat terughoudende melodische stijl en de bij vlagen dichte orkestratie en vormelijkheid een koesterende zorg vergen willen de werkelijke kwaliteiten van deze werken tot uiting worden gebracht en de zwakke kanten worden gecamoufleerd.

Maar met een liefdevolle, zorgvuldige behandeling schuilt er best romantische charme en ook enige bruuske vastberadenheid in deze muziek.

Afgezien van een wat te uitgebreide finale is met name de tweede symfonie een krachtig werk. Het eerste deel van de derde symfonie klinkt pittig; het adagio is vervuld van welluidende plechtigheid en heeft een vurige climax; het scherzo bevat het nodige vuur.

Het lukte de gedecideerde Kurt Masur wat beter dan James Conlon om de passages met een wat ongelukkige orkestratie levendig vorm te geven. Daar staat tegenover dat het Conlon wat beter lukt om wat meer ontspannen met enig rubato de melodiek recht te doen. Voor Masur pleit nog wel dat hij de aardige 7 Zweedse dansen extra biedt.

Zo bezitten beide opnamen hun voor- en nadelen, maar als geheel komt Bruch in beide gevallen redelijk tot zijn recht.