Beethoven: Rondo’s in C WoO. 48, in A WoO. 49, in Bes Anh. 6, in C op. 51/1, in G op. 51/2, Rondo a capriccio in G op. 129 ‘Die Wut über den verlorenen Groschen’; Écossaises in Es WoO. WoO.86 en in Es nr. 1-6 WoO. 83; Andante favori in F WoO. 57; Fantasie in g op. 77; Polonaise in C op. 99; Bagatelle ‘Für Elise’ in a WoO. 59; Andante maestoso in C. Ronald Brautigam. BIS SACD 1892 (68’28”). 2013

Deze uitgave, nr. 13 in de lopende serie, biedt als bekendste werk de haast doodgespeelde bagatelle Für Elise, maar het bijzondere daaraan is dat Brautigam niet de bekende, in 1867 postuum gepubliceerde versie kiest, maar komt met een door Barry Cooper gemaakte versie die teruggaat tot een door Beethoven bedoelde, maar niet afgemaakte herziening. Deze herziening omvat bijvoorbeeld een brugpassage tussen het hoofdthema in a en het centrale thema in F. Het Andante maestoso in C waarmee het recital eindigt, is een arrangement van Diabelli van een schets voor een strijkkwintet dat ten onrecht doorgaat voor ‘Beethovens laatste gedachte’, maar wel in de geest van diens laatste strijkkwartetten en pianosonates klinkt. Omgekeerd is het auteurschap van Beethoven wat het Rondo in Bes Anh. 4 aangaat twijfelachtig.

Gewetensvol en met veel gusto vertolkt Brautigam ook deze soms wat abstracte dansmuziek. Bewonderenswaardig is hoe hij ‘Die Wut über den verlorenen Groschen’ niet luid afraffelt, maar nuanceert, hoe hij ideale tempi kiest voor de Écossaises en de Fantasie zodat hij onderweg mooi kan differentiëren. Ook het bekende Andante favori klinkt heel gaaf, de Polonaise sprankelt en de Rondo’s (die in C en A zijn van de twaalfjarige Beethoven) klinken als kleine meesterwerkjes.