Bach, J.S.: Les dramme per musica. Cantates nr. 201 ‘Geschwinde, ihr wirbelnden Winde’ (Die Streit zwischen Phoebus und Pan) BWV 201, nr. 205 de ‘Vereinigte Zweitracht der wechselnden Saiten’ (Zerreisset, zersprenget, zertrümmert die Gruft) BWV 205 en 213 ‘Hercules auf dem Scheidewege’ BWV 213. Céline Scheen (s), Clint van der Linde (ct), Makoto Sakurada (t), Fabio Trümpy (t), Christian Immler (bs) en Alejandro Meerapfel (bs) met het Namens kamerkoor, Les agréments o.l.v. Leonardo García Alarcón. Ambronay AMY 031 (3 cd’s + dvd, 2u. 06’07”). 2011
Men bedenke deze bedenkenloosheid:als gevolg van de zogenaamde parodiepraktijk uit voorbije eeuwen verwisselde men in de vocale muziek willekeurig tekst en muziek tegen elkaar, ook over de grenzen van het gewijde en het wereldlijke. Er werd helemaal niet gelet op de buitenmuzikale betekenis die aan een bepaald werk ten grondslag lag, waarvoor het oorspronkelijk was geconcipieerd.
Juist daarom verdient het handjevol wereldlijke cantates dat Bach naast de vele kerkcantates schreef best extra aandacht. Of de Thomascantor veel gevoel voor humor had, zal wel altijd onbekend blijven, maar wanneer we ons aan zijn muziek van die wereldlijke cantates oriënteren, dan kan naast alle mentaal-architektonische grootheid ook een zekere zinnelijkheid niet worden ontkend.
Dichter bij de opera dan in de cantates nr. 201 ‘Geschwinde, ihr wirbelden Winde’ (Die Streit zwischen Phoebus and Pan), nr. 202 ‘Weichet nur betrübte Schatten’ (Bruiloftcantate), nr. 203 ‘Amore traditore’, 204 ‘Ich bin in mir vergnügt’, 205 ‘Der zufriedengestellte Äolus’, 206 ‘Schleicht, spielende Wellen’, 207 ‘Vereinigte Zweitracht der wechselnden Seiten’, 207a ‘Auf, schmetternde Töne’, 208 ‘Was mir behagt, ist nur die muntere Jagd’ (Jachtcantate), 209 ‘Non sa che sia dolire’m 209 ‘O holder Tag, erwünschte Zeit’ (Bruiloftcantate), 211 ‘Schweigt stille, plaudert nicht’ (Koffiecantate), 212 ‘Mer hahn en neue Oberkeet’ (Boerencantate), 213 ‘Hercules auf dem Scheidewege’, 214 ‘Tönet, ihr Pauken, erchallet Trompeten’,en 215 ‘Preise dem Glücke, gesegnetes Sachsen’.
Tijdens het Ambronay festival in 2011 lieten solisten, koor en Les agréments van Alarcón zien en horen hoe daarvan een mooie semi-scenische voorstelling kan worden gemaakt. Op TV konden we dat via Mezzo goed volgen.
Het gaat om heel levendige werken, miniatuur opera’s. met veel charme, humor en enige Italiaanse vocale invloed. Het is juist de joie de vivre die hier wordt onderstreept. Eerst de intieme, harmonieuze schoonheid van Phoebus tegenover de galante, maar minder subtiele charme van Pan, dan de intense en hevige natuurkrachten, gevuld menselijke emoties. Uit ’Die Wahl der Hercules’ blijkt een ander facet van de seculiere Bach: hij paste later gedeelten hieruit aan voor zijn Weihnachtsoratorium.
Muziek al deze brengt ons veel dichter bij de mens Bach en de dartele uitvoeringen onder Alarcón die over uitstekend zingende en in minivorm acterende solisten, een goed koor en een geweldig (authentiek spelend) orkestje beschikt versterken die gedachte verder. Leuk te zien hoe hij zijn ensemble niet streng, maar met een glimlach tot grootse prestaties brengt.