Britten: Pianoconcert op. 13; Night piece; Barber: Pianoconcert op. 38; Nocturne ‘Homage to John Field’ op. 33. Elizabeth Joy Roe met het Londens symfonie orkest o.l.v. Emil Tabakov. Decca 478.8189 (74’30”). 2014

Het voor John Browning geschreven en tweemaal door hem opgenomen pianoconcert (RCA RD 6073-2 en Sony SMK 89751) van Barber uit 1962 is nooit zo populair geworden als zijn vioolconcert uit 1940. Geen wonder, want het stelt enorm hoge eisen aan de technische vaardigheden van de solist en zelfs Horowitz had moeite met de eerste versie. Maar de Koreaans-Amerikaanse pianiste Elizabeth Joy Roe heeft ervaring met het concert en doet haar uiterste best om het op een hoog plan te brengen door in het toch wel formidabele werk de bravura van de hoekdelen te compenseren met de teer expressieve en elegische canzone daartussen. In zoverre is het niet moeilijk om Stephen Prutsman (Naxos 8.559133), Giampacio Nuti (Stradivarius) en  Abbott Ruskin (Pantheon D 14104) te overtreffen. Ook het bitterzoete karakter van deze muziek weet ze goed te treffen. 

Het pianoconcert van Britten uit 1938 dat in 1940 kleine wijzigingen onderging kent bij alle bitterzoete lyriek ook scherpere kantjes die in Roe’s sprankelende vertolking ook duidelijk uitkomen. Ze kan het goed opnemen tegen de beste eerdere opnamen van Sviatoslav Richter (tweemaal: in 1967 As Disc 3241970 en in 1970 Decca 417.308-2) en Leif Ove Andsnes (EMI 556.760-2).

Zo genuanceerd als ze hier musiceert, zo kleurig en levendig is de begeleiding door Tabakov.

De Nocturne (1959) van Barber en het vrij onbekende Night piece (1963) van Britten vormen aardige toegiften, juist omdat ze ongeveer elkaars spiegelbeeld zijn.