Beethoven: Strijkkwintetten in Es op. 4 en in C op. 29. Nash ensemble. Hyperion CDA 67693 (62’57”). 2007

Beethoven: Strijkkwintetten in Es op. 4 en in C op. 104; Fuga in D op. 137. Gil Sharon (va) met het Fine Arts kwartet. Naxos 8.572221 (72’44”). 2008

Driemaal een strijkkwintet van Beethoven en daar bleef het bij. Zijn opus 4 is een pril werk uit 1795, dat in 1817 nog eens werd herzien als op. 104, maar wel een bewerking van het octet voor blazers dat hij schreef in een poging om Mozarts Harmoniemusik en de blaasoctetten in Es en c te overtreffen. Interessant is hier alleen al te ervaren hoe Beethoven erin slaagde om specifieke muziek voor blazers met vernuftige modulaties en een lichtere textuur te herschrijven.

Ook het kwintet in C op. 104 is een bewerking, in dit geval van Beethovens eigen pianotrio nr. 3 op. 1/3 waarmee hij het Weense publiek verbaasde.

Maar het kwintet in C op. 29 is een volkomen oorspronkelijk werk.

Zowel het Engelse als het Amerikaanse kwintet laten heel behoorlijke verklankingen horen, waarbij de Amerikanen wat vlotter, maar ook iets oppervlakkiger zijn. De net geen twee minuten durende Fuga die zij toevoegen is weinig meer dan een toevallige curiositeit.

Er geldt een lichte voorkeur voor de weliswaar wat duurdere opname van het Nash ensemble.