CD Recensies

BRAHMS: SERENADE NR. 1; HAYDNVARIATIES, DE VRIEND

Brahms: Serenade nr. 1 in D op. 11; Haydnvariaties op. 56a. Residentie orkest o.l.v. Jan Willem de Vriend. Challenge CC 72692 (63’23”). 2016

 

Wie weet dat de Serenade nr. 1 van Brahms in 1858 ontstond als vierdelig nonet met fluit, 2 klarinetten, een fagot, een hoorn en strijkers en pas later in 1859 tot een zesdelige serenade voor elk twee fluiten hobo’s, klarinetten, fagotten, hoorns en trompetten, pauken en strijkorkest werd uitgebreid zl gezien die afstamming begrip hebben voor de niet zozeer symfonisch als wel diverterende, haast kamermuzikale, dus niet te massieve aanpak van de Vriend. Het werk klinkt vrij ontspannen en fris, heel levendig in het begindeel allegro molto, veerkrachtig in het slot rondo en met veel licht en schaduw daar tussenin.

Daarmee zorgt hij voor een aardig contrast met de beste eerdere opnamen van Chailly (Decca 478.6775), Kertész (Decca 466.672-2) en Haitink (Philips 432.510-2) die de beide serenades combineerden. Die bundeling heeft wat attractiefs, zoals Vernon Handly eerder, mar minder vlot liet horen (Chandos CHAN 8612).

Maar wie juist wat anders wenst en de Haydnvariaties (het thema is waarschijnlijk niet van Haydn, maar van diens leerling Ignaz Pleyel) nog niet bezit, heeft aan De Vriend een goede gids dankzijn een kleurige, geschakeerde lezing die wat lichter van toets is dan wat we kennen van bijvoorbeeld Fischer (Channel Classics CCS SA 28309), Alsop (Naxos 8.557430) en Ticciati (Tudor TUDOR 7183).