Bach, J.S.: Sonates voor soloviool nr. 1 in g BWV 1001 en 2 in a BWV 1003 en 3 in C BWV 1005; Partita’s voor soloviool nr. 1 in b BWV 1002, 2 in d BWV 1004 en 3 in E BWV 1006. Rachel Barton Pine. Avie AV 2360 (2 cd’s, 2u. 05’42”). 2015

En opnieuw is het een vrouw die imponeert met dit repertoiresegment. Wie er even de Vergelijkende Discografie van juli 2015 op naslaat, zal zien dat sinds Johanna Martzy in 1955 27 leden van het vrouwelijk geslacht in een soort eenparige versnelling deze werken opnamen, waarvan na Monica Huggett in 1996 ook een toenemend aantal in de ‘authentieke’ sector.

Bij hen voegt zich nu de Amerikaanse Rachel Barton Pine die om te beginnen is uitgerust met puik gereedschap in de vorm van een Guarneri uit 1742, die met metalen snaren is bespannen, maar met een barokstok wordt bespeeld. In  haar spel gaat ze een eind richting historiserend door weinig vibrato te gebruiken.

De dansdelen krijgen in haar handen een mooi karakteristiek gestileerd karakter en wie wil horen hoe goed ze echt is, moet als testcase de beroemde chaconne uit de tweede partita maar beluisteren en naast de beste andere vertolkingen van Isabelle Faust (Harmonia Mundi HMC 90.2059 en 90.2124), Julia Fischer (Pentatone PTC 51807-2) en Viktoria Mullova (Onyx ONYX 4040) beoordelen. De harmonische en contrapuntische complexiteit wordt helder uitgewerkt. Dat alles gebeurt op een heel eigen, persoonlijke manier die karakter en ervaring toont. Fijnzinnigheid en zorg voor detail zijn andere opmerkelijke eigenschappen.

Het is hooguit de titel Testament van dit album die enige verbazing kan wekken. Deze muziek is allerminst Bachs testament; de verklaring moet worden gezocht in de betekenis die de violiste in de toelichting in haar toelichting geeft over haar opvatting.

Wie al een van de genoemde opnamen bezit, hoeft die niet tegen deze nieuwe in te wisselen, maar wie nog fris tegenover deze werken staat moet zeker Barton Pine een kans geven.