Bach, J.S.: Weihnachtsoratorium BWV 248. Mary Bevan (s), Joanne Lunn (s, Clare Wilkinson (ms), Ciara Hendrick (ms), Nicholas Mulroy (t), Thomas Hobbs (t). Konstantin Wolff (b) en Matthew Brook (b) met het Dunedin Consort o.l.v. John Butt. Linn CKD 499 (2cd’s, 2u. 21’22”). 2015

De periode vanaf midden jaren 1730-1740 was voor Bach een periode van consolidatie in Leipzig. Hij had diverse cycli van cantates voltooid evenals veel kerkelijk en seculier werk. De reeks van zes cantates die samen het  Oratorium Tempore Nativitatis Christi vormen geeft blijk van zijn aandacht voor het nageslacht.

Bach componeerde nieuwe recitatieven en koralen en leende bestaande aria’s en koorzangen uit recente wereldlijke cantates, waarbij hij uiterst kundig te werk ging en nieuwe woorden op oude muziek paste.

Hij toont hier aan dat hij alle muzikale stijlen uit zijn tijd beheerste, van Italiaanse weelderigheid en Franse pastorale sereniteit tot een lutherse afsluiting die met een verwijzing naar de passiekoralen herinnert aan Christus’ weg naar het kruis.

In de Vergelijkende Discografie van 6 december 2013 bleek dat heel wat vertolkers niet voldoende de verhaallijn gedurende het hele werk vasthouden. Wellicht vanwege die grote muzikale diversiteit.

In Schotland behoort John Butt, van wie eerdere Bachopnamen lovend werden besproken, tot de ‘minimalisten’ die de geestelijke koorwerken van Bach in zo klein mogelijke bezetting, maar wel ook met een authentiek klinkend instrumentarium horen te worden uitgevoerd. Bij voorkeur door slechts vier zangers en vier ripiënisten.

Daarmee bereikt hij een tot in de puntjes gerealiseerde uitvoering die een heel bijzonder, vrij intiem karakter heeft. Dat blijkt heel onderscheidend en zorgt voor een waardevol alternatief van de destijds erg geprezen opnamen van vooral Nikolaus Harnoncourt (Duitse Harmonia Mundi 88697-11225-2), John Eliot Gardiner (Archiv 423.232-2) en Masaaki Suzuki (BIS CD 941/2).