Bruckner: Symfonie nr. 2 in c WAB. 102. Mozarteum orkest Salzburg o.l.v. Ivor Bolton. Oehms OC 447 (71’36”). 2015

Het Salzburgs Mozarteum orkest mag dan wel geen volledig toegerust symfonie orkest op basis van acht contrabassen zijn, het heeft altijd nog een solide fundament van zes.

Zoals van haast alle symfonieën van Bruckner bestaan van de Tweede uit 1872 verschillende versies. Het zijn er tenminste vier, de laatste is uit 1892. Maar gelukkig verkiezen steeds meer dirigenten de oorspronkelijke eerste, oorspronkelijke versie die door William Carrigan is geredigeerd. Daardoor is het werk een stuk langer. In de versie 1877 werden zo’n tweehonderd maten geschrapt en het tweede en derde deel (adagio en scherzo) verwisseld, mogelijk naar het voorbeeld van Beethovens Negende. 

Een ander bijzonder kenmerk van het werk is de heel mooie solo hoorn passage (in een lastig register) in het langzame deel.

Simone Young (Oehms OC 614) en Marcus Bosch (Coviello COV 31015) gingen Bolton voor in het gebruik van de eerste versie.

Boltons zaalregistratie klinkt energiek en treffend waarmee hij zorgt voor een derde, ongeveer gelijkwaardig alternatief.

Thomas Dausgaard gebruikte met het Zweeds kamerorkest (BIS SACD 1829) een nog aanzienlijk kleinere bezetting van 38 met het voordeel dat de houtblazers meer mogelijkheden kregen om zich te profileren. Maar een echt succes werd dat geheel niet. Ook Young en Bosch wisten maar gedeeltelijk te overtuigen en een veel beter lot is Bolton nauwelijks beschoren. Misschien is het uiteindelijk toch verstandiger om vast te houden aan Georg Tintner (Naxos 8.554006).