Beethoven: Pianoconcert nr. 4 in G op. 58 (herziene versie 1808); Pianoconcert in D op. 61a. Ronald Brautigam met het Norrköping symfonie orkest o.l.v. Andrew Parrott. BIS SACD 1693 (69’35”). 2009

Volgens Beethovens leerling vertolkte Beethoven zelf bij de première van zijn Pianoconcert nr. 4 de solopartij erg grillig en speelde hij heel wat meer noten dan in de gedrukte partituur stonden. Een goe idee van wat hij toen speelde krijgt men bij bestudering van de orkestpartituur van de kopiist; daarin zijn heel wat aantekeningen van de componist in de hoekdelen te vinden.

Deze zijn overgenomen door Beethovenspecialist Barry Cooper en worden in deze opname gebruikt. De eerste blijken van verandering zijn na een minuut of zes te horen wanneer een dalende toonladder met trillers wordt versierd en wordt gevolgd door meer omspelingen vlak voor een kort bezoekje in mineur en een terugkeer naar een exuberant tweede thema. 

Dat is nog slechts het begin. Er volgen nog heel wat meer van dit soort verrassingen. Bijvoorbeeld in de doorwerking en in de finale.

Met veerkracht en precisie spelend op een Steinway D houdt Ronald Brautigam een prachtig helder, duidelijk gearticuleerd en goed geslaagd pleidooi in levendige tempi voor deze oervorm die iets intiems heeft. Het orkest gaat spaarzaam om met vibrato.

De cd wordt nog aantrekkelijker dankzij de pianoversie Schneiderhan van het Vioolconcert met die markante cadens waarin de pauken een belangrijke rol spelen.

Van dat omgeturnde vioolconcert bestaan meer opnamen. Een heel mooie is van Boris Berezovsky (Simax PSC 1280), ook met concert nr. 4. Een andere van Arthur Schoonderwoerd (Alpha 122), samen met het derde pianoconcert.