Brahms: Pianosonate nr. 3 in f op. 5; Intermezzi op. 117 nr. 1-3; Berg: Pianosonate in b op. 1. Vincent Larderet. Ars ARS 38.217 (66’26”). 2016

Relatiekwesties, waarvan in de omgangstaal sprake kan zijn, kunnen ook onderwerp zijn van een pianosonate. Gemeenschappelijk geluk wordt dan bijvoorbeeld in een treurmars ten grave gedragen.

In de beide langzame delen van Brahms’ op twintigjarige leeftijd geschreven omvangrijke, want vijfdelige derde pianosonate krijgt de luisteraar een liefde voorgeschoteld. Aan een buitenmuzikaal programma kan geen twijfel bestaan – wat allerminst de regel is in dit abstracte genre – waar een gedicht de muziek de weg wijst. De dweepzieke toon uit zich bij Brahms op vrij massieve manier in een potige toonzetting.

Dat zagen vroeger vooral pianisten als Julius Katchen (Decca 455.247-2), Murray Perahia (Sony SK 45933) en veel later Antti Siirala (Ondine ODE 1044-2) erg goed in.

Maar nu is er ook de krachtig en virtuoos toetastende Vincent Larderet die zich energiek, maar ook met een bezonnen gevoel voor de rustiger, lyrischer momenten geheel voor dit werk inzet. Hij weet zijn spel boeiend te nuanceren en zorgt voor een mooie inkleuring in de langzame momenten, een pittige ritmiek in het scherzo en een vervoerende finale.

Geen wonder dat hij daarna even succesvol is in de ‘drie wiegeliedjes van mijn verdriet’, zoals de componist zijn Intermezzi op. 117 omschreef. Ze worden vooral in melodisch opzicht fraai vormgegeven. Vergelijk maar eens met bijvoorbeeld Radu Lupu (Decca 417.599-2).

De toevoeging van de prille eendelige Pianosonate op. 1 van Berg uit 1909 is een goede vondst. Opnieuw geeft Larderet dit stuk structuur en richting, waarmee hij voor deze compositie een ereplaats verdient naast Mitsuko Uchida (Philips 468.033-2) en Pierre-Laurent Aimard (DG 477.9439).