Beethoven: Pianosonates nr. 32 in c op. 111, 10 in G op. 14/2 en 17 in d op. 31/2 ‘Storm’. Naum Grubert. Navis Classics NC 14002 (67’35”). 2013

Het Beethovenspel van Naum Grubert in dit programma van wat met enige rekbaarheid uit een vroege-, een middenperiode en een late Beethoven bestaat, herinnerde me sterk aan wat de Engelse pianist Solomon, die helaas op 54-jarige leeftijd in 1956 zijn carrière moest staken liet horen.

Wie mijn idool van toen nooit heeft gehoord, zou eens naar zijn uitgave Testament SBT 1188 moeten luisteren om te ervaren wat ik bedoel. Ook Grubert vertolkt opus 111 op een manier waarin het heftige en het heldhaftige verzoend worden met het prachtige en hoopvolle. Natuurlijk zorgt hij na het turbulente eerste deel van nr. 32 voor een Arietta als ontroerend rust- en hoogtepunt. Het energieniveau is hier wat verlaagd, maar de spanning blijft erop staan. Ook in de dynamisch wat ingehouden variaties die volgen. Het vervolg wordt weer met veel panache gespeeld.

In op. 14/2 krijgt de bedrieglijk Mozartiaanse eenvoud een onverwacht mooie, uitgebreide gevoelsmatige inhoud en in de Storm sonate wordt de ruigheid ingetoomd en herleid tot een rustiger beeld waarin meer ruimte is voor lyriek (de pianist heeft het over ‘verbondenheid met het innerlijk leven van de ziel’). Opvallend mooi is hier het passagewerk en de pianist maakt daarna iets heel moois van de moto perpetuum finale.

Drie opmerkelijke Beethoven interpretaties van bijzondere klasse.