Bruckner: Symfonie nr. 9 in d WAB. 109. Chicago symfonie orkest o.l.v. Riccardo Muti. CSO Resound CSOR (62’19”). 2016

De gelaatsexpressie van Riccardo Muti heeft tijdens het dirigeren vaak iets autoritaire op het verbeteren af. Dat komt hem bij Bruckner el te pas. Tot nu toe heeft hij zich nooit nadrukkelijk op Brucknergebied gemeld. Er is alleen een Zesde met het Brrlijns filharmonisch orkest uit 1988 (EMI 749.408-2). Nu schijnt hij in Chicago de hele cyclus te willem opnemen en begint hij aan het einde van het stel.

Minder dan Giulini verloochent Muti bij deze componist zijn Italiaanse afkomst in een heldere verklanking die van het nodige engagement getuigt, maar relatief toch ook wat zakelijk is.

Hij voert alleen de drie bestaande delen uit en waagt zich niet aan de reconstructie van de schetsen voor de finale. Het zijn vooral de briljante koperblazers die imponeren’ bij de strijkers mankeert het zeker niet aan glans, maar wel een beetje aan warmte. Het adagio bezit zeker grandeur. 

Brucker Negendes die toch nog wat meer beklijven, mede dankzij een warmere sonoriteit van de strijkers zijn er van Harnoncourt met het Weens filharmonisch (RCA 82876-54332-2), Wand met het NDR symfonie orkest (RCA 74321-84590-2), Giuliani met het Weens filharmonisch (DG 427.345-2) en Barenboim met het Berlijns filharmonisch (Warner 0927-46746-2).