Bach. J.S.: Pianoconcerten nr. 5 in in f BWV. 1056, 1 in d BWV. 1052, 2 in E BWV 1053, 7 in g BWV 1058, 4 in A BWV. 1055; Italiaans concert in F BWV 971. Sonya Bach met het Engels kamerorkest. Rubicon RCD 1005 (2 cd’s, 1u. 42”’46”) .2016

Als studente van Alicia de Larrocha en Lazar Berman verwacht je de Koreaanse pianiste Sonya Bach niet direct in een vijftal pianoconcerten plus het Italiaans concert van haar naamgenoot, hoewel die haar mogelijk op de een of andere manier verplichtte. 

Men hoeft niet eens tot Glenn Gould terug te gaan om prachtige opnamen te vinden van Bachs zeven pianoconcerten. Murray Perahia (Sony SK 89245, 89690) vestigde hier een soort gouden standaard en Angela Hewitt (Hyperion CDA 67607/8) maakte er ook veel indruk mee.

Het is spijtig te moeten zeggen, dat Sonya Bach dat niveau niet haalt. Aan haar technische beheersing ligt dat niet, ook toont ze frisse vaart in menig snel deel, maar dan ineens vervalt ze in routine en ademt de muziek niet vrij, ook omdat ze niet steeds soepel articuleert. Al te gemotiveerd lijkt het Engels kamerorkest ook niet. In haar eentje geeft Bach een stugge, hoekige lezing van het Italiaans concert. Vergelijk haar maar eens met András Schiff (Decca 448.908-2). Onbegrijpelijk haast dat dit soort cd’s kritiekloos op de markt wordt gebracht, maar misschien hebben noch de pianiste, noch de programmeurs van Rubicon ooit naar ander materiaal geluisterd. Het is te hopen dat Bach zich met ander, onbekender moois kan revancheren, want goed pianospelen kan ze best.