Bruckner: Symfonie nr. 6 in A WAB. 106. Symfonie orkest van de Beierse omroep o.l.v. Bernard Haitink. BR Klassik 900147 (55’15”). 2017

Sinds hij in 1963 in Amsterdam zijn eerste Bruckneropname maakte - hij begon vrij onverwachts met nr. 3 (Philips lp AY 835217) - en geleidelijk de cyclus afwerkte, is deze componist vast in de genen van Bernard van een der grootste huidige Brucknervertolkers genesteld.

Dit is de derde opname die hij van deze symfonie maakte. De eerste was met het Concertgebouworkest (Philips, verscheen eerst nog op lp 6500.164, later cd 473.301-2, samen met nr. 7) in 1970, dat werd dat vervolgd met dat Staatskapel Dresden in 2003 (Profil Medien PH 07011) en nu is er dan een kersverse Münchense versie van mei 2017.

De Zesde is een soort Assepoester onder de rijpe Brucknersymfonieën en leent zich voor kleine interpretatieve aanpassingen. De trend was dat de uitvoeringen van Haitink bij herhaling - ervaring, herbezinning, leeftijd - steeds wat trager werden, zoals vaak bij herhalingen uit de speelduren blijkt. 

Daarvan is hier geen sprake bij vergelijking van die tijdsduren: 1970: 54’09”, 2003: 57’01” en 2017: 55’15”. Ook blijkt dat de dirigent een steeds betere greep op het wat moeilijk goed te vangen werk heeft. De tempi zijn dus niet verbreed, maar als geheel is zijn opvatting ongewijzigd en dat is maar goed ook.

Haitinks grote deugden als Bucknervertolker zijn evident: een sterke architecturale kracht, naadloze overgangen, een logisch evenwicht tussen de orkestgroepen, onoverdreven frasering. De muziek ontwikkelt zich steeds volkomen logisch en natuurlijk. Soms lijkt wel of de dirigent zorgvuldiger aandacht besteedt aan de aanduidingen uit de partituur, zoals het molto ritardando uit de laatste maten van het eerste deel.

Voor ‘live’ omstandigheden in gelukkig ook de opname heel mooi geslaagd zodat deze opname tenslotte een van de eerste plaatsen inneemt. Wat een verschil ten voordele van Haitink ten opzichte van Eugen Jochum met hetzelfde orkest (DG).