Bach, J.S.: Solocellosuites nr. 1-6 BWV 1007/1012. Raaf Hekkema (sax). Challenge CC 72769 (2 cd’s, 2u. 07’13”). 2017

Nadat Raaf Hekkema zich in 2014 wijdde aan de drie Partita’s voor soloviool (Challenge CC 72648) lag nogal voor de hand dat hij zich aan meer solowerken voor strijkinstrument zou interesseren. Het werden niet de drie solovioolsonates, maar de zes solocellosuites. Die waren deels wel dankbaar voedsel voor altviolisten als Tabea Zimmermann (Myrios MYR 003) en Gérard Caussé (Blawete BLA 97003), maar verleidden weinig andere instrumentalisten.

Op het omslag staan zes saxofoons afgebeeld, dat blijken een sopraan, drie alten en een tenor van oudere datum te zijn, steeds voorzien van een bijzonder mondstuk waarmee eerder goede ervaringen bij Bach werden opgedaan te zijn. Ze geven - al verscheen de saxofoon pas in 1840 ten tonele, zo’n 120 jaar nadat Bach zijn solocellosuites schreef, toch iets authentieks aan de onderneming.

Maar er is meer aan de hand dan een wisseling van instrumentgroep. Het verloop van de muziek krijgt nu een letterlijk ademend karakter. Hekkema is zich bewust van de oude uitvoeringspraktijk en gebruikt bijvoorbeeld spaarzaam vibrato, alleen om bepaalde noten bij te kleuren, waardoor de werken qua grandeur iets van een understatement krijgen. Hij bouwt frasen op en verbindt deze op een manier die allerlei implicaties heeft, om het even of de dansen zich op de tenen bewegen of juist filosofische kanten onderzoeken.

De saxofoon is een boodschapper met een treffende autoriteit in Hekkema’s handen. Ritmen knisperen helder en energiek wanneer de muziek daarom vraagt. Er is ook steeds een goed evenwicht tussen spanning en ontspanning.

Misschien slaagden de sarabandes wel het mooist, vooral die uit de derde Suite: serieus en nobel tegelijk. Hekkema eert Bach met een combinatie van grote artisticiteit en boeiende gevoeligheid voor het idioom.