Bartók: Pianoconcert nr. 3 BB. 127, Sz. 119; Concert voor orkest BB. 123, Sz. 116. Javier Perianes met het Münchens filharmonisch orkest o.l.v. Pablo Heras-Casado. Harmonia Mundi HMM 90.2262 (62’11”). 2016

Heel handig combineerde Harmonia Mundi de twee populairste orkestwerken van Bartók, maar of het daarvoor met twee Spaanse musici en een niet tot de eredivisie behorend Duits orkest de ideale vertolkers kreeg? Twijfel is op zijn plaats.

Waar het om de grote lijnen gaat en in de rustiger momenten speelt het orkest best heel mooi met fijne bijdragen van de houtblazers. Maar verder klinkt de muziek in het algemeen wat te gehomogeniseerd en waar dat gewenst zou zijn (daar met felle Hongaarse invloeden) niet pittig genoeg, In het Concert voor orkest is het nogal snel genomen ‘Spel der paren’ niet erg geestig en de ‘Elegie’ klinkt wel warm, maar ook wat vlak en vergeleken met de mooiste andere vertolkingen is de finale wat mak, weinig fel dansant uitgevallen. Vreemd van een dirigent die bekend staat als nogal temperamentvol. Misschien was dit een te haastig geplande schnabbel.

In het Pianoconcert nr. 3 kan minder misgaan, dus ontstond een redelijke interpretatie, zonder veel persoonlijke inbreng van Javier Perianes.

Blijft als pluspunt de koppeling. Maar hoeveel idiomatischer klinken het Concert voor orkest van o.m. Fischer (Philips 476.7255), Solti (Decca 475.7711), Reiner (RCA 82876—61390) en Dorati (Mercury 432.017-2) en Pianoconcert nr. 3 van Argerich (EMI 556.654-2), Anda (DG 447.399-2) en Grimaud (DG 447.5330).