Bellini: Il pirata. Carmen Giannattasio (s., Imogene), Mark le Brocq (t., Itulbo). Ludovic Tézier (b., Ernesto), Jose Bros (t., Gualtiero), Brindley Sherratt (bs., Goffredo) en Victoria Simmonds (ms., Adele) met het George Michell koor en het Londens filharmonisch orkest o.l.v. David Parry. Opera Rara ORC 45 (3 cd’s, 2u. 38’56”). 2010 

Als 27-jarige schreef Bellini zijn derde p[era, Il pirata op een libretto van Felice Romani over een geschiedenis die zich in de dertiende eeuw op Sicilië moet hebben afgespeeld in de buurt van het kasteel Caldaro waar de verbannen graaf van Montalto, Gualtiero, leefde als leider van een groep piraten. Hij keert naar zijn vroegere thuis terug om zijn beminde Imogene terug te vinden die om het leven van haar vader te red den tegen haar zin is getrouwd met Gualtiero’s oude vijand Ernesto. Ernesto ontdekt de twee gelieven tijdens een geheim rendez-vous, er volgt een duel waarin Ernesto wordt gedood. Gualtiero wordt gearresteerd en ter dood veroordeeld. Wanneer Imogene daarvan hoort, wordt ze waanzinnig.

In oktober 1827 ging deze opera met succes in première in de Milanese Scala en werd daarna elders in Europa in de belangrijke operahuizen en in New York gegeven.

Eerdere opnamen konden pronken met bekende grote namen als Cllas (Melodram MEL CD 26013), Caballé en Capuccilli (EMI 764.169-2). Maar ook Carmen Giannattasio is met haar vrij donkere sopraan een meeslepende vertolkster van de Imogenerol. Ze staat dichter bij de dramatische Callas, dan bij de elegische Caballé. Met zijn hoge tenor heeft Jose Bros weinig moeite met de vocaal veeleisende rol van Gualtiero. Maar het is Ludovic Tézier die als Ernesto de meeste bewondering wekt omdat hij vocaal acterend niet alleen geheel in diens huis kruipt, maar ook de dramatische complexiteit met fraai nuancerende stem laat horen.

Dirigent David Parry doet er met het orkest alles aan om het aardgebonden drama allure te geven.