Blackford: Niobe. Tamsin Waley-Cohen met het Tsjechisch filharmonisch orkest o.l.v. Ben Gernon. Signum SIGCD 539 (23’09”). 2017

Een duik in een korte opfrissingscursus ‘Griekse mythologie’ leert dat Niobe de dochter was van Tantalus en de vrouw van koning Amphion van Athene. Ze baarde zeven dochters en zeven zonen. Bij het jaarlijkse eerbetoon aan  Leto, de godin van het moederschap, beschermster van de jeugd (en de vruchtbaarheid), schept ze op over het feit dat Leto slechts twee kinderen had, Apollo en Artemis, terwijl zij een hele kudde heeft. De boze Leto stuurt dan Apollo erop uit om al Niobe’s zonen te doden en Artemis idem wat de dochters betreft. Niobe’s echtgenoot Amphion pleegt daarna in wanhoop zelfmoord en Niobe verandert in een stenen beeld op de berg Sipylus, waar haar tranen nog steeds van de rotswand stromen.  

De oude Grieken beschouwden Niobe als een waarschuwing tegen overmoed, maar tegenwoordig kan men haar ook zien als een symbool van het verzet tegen de onderdrukking van vrouwen. Dat laatste is ook het standpunt van Richard Blackford (1954) die zijn Vioolconcert Niobe in nauwe samenwerking met Tamsin Waley-Cohen concipieerde.

Tot op heden was Blackford op cd vooral vertegenwoordigd met vocale werken, die vaak een geestelijke inslag hebben, zoals op de door de componist gemaakte cd Mirror of perfection (Nimbus NI 5205) met werken als A Westminster Te Deum, I know that my Redeemer liveth en From the song of songs illustreert.

Het Vioolconcert, een soort symfonisch gedicht of dramatische symfonie met vioolsolo, telt vier delen: ‘Niobe de minnares’, ‘Niobe de godslasteraar, ’Niobe de pleitster’ en ’Niobe de rouwdraagster’. Het blijkt een uitgesproken verhalend, meditatief en lyrisch werk in een redelijk modern idioom te zijn. Gelukkig is het van veel verbeelding getuigende werk heel toegankelijk. Niet alleen ikzelf, ook mijn omgeving heeft er met genoegen naar geluisterd.

Dat het schijfje slechts 23 minuten muziek bevat, is jammer, maar moeten we maar op de koop toe nemen.