Beethoven: Pianotrio’s nr. 5 in D op. 70/1 Geister Trio, 6 in Es op. 70/2 en Variaties op een eigen thema in Es op. 44. Van Baerle trio. Challenge CC 72781 (72’20”). 2018

De derde aflevering van de reeks werken voor pianotrio van Beethoven door Hannes Minnaar (p), Maria Milstein (v) en Gideon den Herder (vc) die begon met de Pianotrio’s nr. 1, 3 en 4 (Challenge CC 72765) en vervolgde met de Pianotrio’s nr. 2, een bewerking van de Symfonie nr. 2 op. 36 en  het Allegretto in Es Hess 48 (Challenge CC 72779).

Rest tenminste nog het Aartshertog trio nr. 7 in Bes op. 97, maar wat zou het fijn (en vrij uniek) zijn wanneer ook nog de trio’s in Es op. 63 (een bewerking van het Strijkkwintet op. 4), in Es WoO. 38 en Bes WoO. 39 aan de beurt komen.

Het is aardig om even stil te staan bij op. 70/1, een werk dat later, maar niet van Beethoven zelf, de bijnaam Geister Trio kreeg. Mogelijk vanwege de geheimzinnige sfeer van het langzame deel of omdat er ideeën voor een opera  Macbeth waren gevonden op een bladzijde waarop schetsen voor dit deel stonden.

Of er inderdaad een bepaalde symboliek schuilt in dit tussen twee bezielde en uitgelaten ingeklemde deel? Een praktische moeilijkheid van dit werk is dat de partijen van viool en cello zo vaak samenvallen, waardoor verschillen in de zuivere intonatie gaan opvallen terwijl de pianist in dit largo een tremolo sfeer met oproepen, die wat vreemd is aan een toetsinstrument. Verder moet worden gezorgd voor een goed evenwicht tussen de lichtere hoekdelen en het lange, introverte largo.

In al die opzichten is de vertolking van het Van Baerle trio goed geslaagd als aflevering van een coherente totaalervaring. Dit geldt uiteraard ook voor beide andere werken. Zo bezien hebben we langzamerhand een heel hoogwaardig Nederlands alternatief voor de ook waardevolle opnamen van het Beaux Arts trio (Philips 468.411-2), Ashkenazy/Perlman/Harrell (Warner 7243-585.496-2) en het Florestan trio (Hyperion CDS 44471/4).