Bach, J.S.: Die kunst der Fuge BWV. 1080. Bob van Asperen (kl) en Bernhard Klapprott (kl). Aeolus AE 10154 (76’45”). 2012

Musicoloog en Bachspecialist Karl Geiringer zei ooit over Bach’s nog steeds raadselachtige laatste compositie Die Kunst der Fuge: ’pathos… verleent dit afscheid het transcendentale karakter van kunst die op de drempel van de eeuwigheid is geschapen’. Dat mag op zichzelf wat pathetisch klinken, maar in sommige interpretaties - en die zijn veelsoortig zoals al uit een lijst met alle opnamen of de opsomming met 63 items op Muziekweb.nl blijkt - klinkt daarvan wel ies door.

Dat het eenvoudigste en mogelijk beste vat waarin het werk kan worden gegoten dat van een klavecimbel is, heeft een zekere logica.

Twee klavecimbels is mogelijk beter om de stemmen logischer te verdelen. Met Gustav Leonhardt werkte Bob van Asperen daaraan al eens mee (Duitse Harmonia Mundi 88691.95307-2, 10 cd’s).

In 2012 keerde Van Asperen de nodige ervaring verder terug naar het werk  dat hij speelt op een instrument van Christian Zell uit 1741 en waarvoor Bernhard Klapprottt zich in de laatste vier van de negentien delen bij hem voegt om de stemmen duidelijk uit elkaar te houden.

Dit leidt tot een der beste uitgaven in zijn soort waarin men vergeefs naar pathetiek zal speuren.