Beethoven: Pianoconcert nr. 4 in G op. 58; Symfonie nr. 4 in Bes op. 60. Gottlieb Wallisch met het Weens Akademie orkest o.l.v. Martin Haselböck. Alpha  ALPHA 478 (67’55”). 2018

Dit is deel 7 van de lopende serie Resound met opnamen op de locatie waar de werken voor het eerst klonken, in dit geval was dat het paleis Lobkowitz aan de Lobkowitzplatz, muziektoeristen zeker bekend, waar deze werken in maart 1807 voor het eerst klonken.

Los van die locatie ontwikkelt deze reeks een waardevol en interessant alternatief van de vele bestaande opnamen van de symfonieën en pianoconcerten. Wie al ettelijke opnamen bezit van Beethovens Pianoconcerten zou eens kunnen luisteren naar een nieuwe manier om deze te spelen. Dat kan mee- of tegenvallen, maar het is goed om af en toe eens open-minded verrast te worden. 

Gottlieb Wallisch speelt op een fortepiano uit ca. 1825 en blijft mede daarom hecht geïntegreerd met het niet te groot bezette orkest. Het werk begint mooi rustig en wint geleidelijk aan intensiteit; in her langzame deel temt Wallisch het orkest geleidelijk goed en de finale heeft iets dansants.

Alpha heeft al tien jaar een opname van Beethovens vijf pianoconcerten in de catalogus van Arthur Schoonderwoerd met (Alpha 820, 3 cd’s), er is ook een mooie ‘historiserende opname van Robert Levin en John Eliot Gardiner (Archiv 459.622-2), maar het is leuk om ook nog even te wijzen op de Litouwse Mūza Rubackyté (Lontano 2564-68500-6) met een kamermuziekversie en begeleiding door het Shanghai kwartet.

Voor de laatste tijd goed ontvangen uitgaven zorgden ook Minnaar (Challenge CC 72672) en Pires (Onyx 4125).

In de trage inleiding en in het langzame deel van de Symfonie nr. 4 brengt Haselböck een enigszins mysterieuze sfeer aan, elders gaat hij vrij speels te werk en zorgt hij voor een wervelende finale.

Een uitgave als deze is opnieuw zeer de moeite waard.