Bach, J.S.: Klavecimbelconcerten nr. 1 in d BWV. 1052 en 5 in f BWV. 1056 (bew.); Vioolconcert nr. 1 in a BWV. 1041 (bew.); Fluitsonate nr. 5 in e BWV. 1034 (bew.); Partita voor soloviool nr. 2 in d BWV. 1004 (bew.); ’Preludium’ uit Solocellosuite nr. 1 in G BWV. 1007 (bew.). Avi Avital (mand.), Shaled Ad-El (kl), Ophira Zakai (theorbe), Ira Givol (vc) en de Kammerakademie Potsdam. DG 483.6590 (2 cd’s, 1u., 18’43” + 26’40 bonus dvd). 2010

In Bachs tijd was het heel gewoon om andermans en eigen erken aan allerlei arrangementen te onderwerpen en van de mandoline is bekend dat deze eind zeventiende eeuw in Italië in opkomst was, zodat ook Bach dat instrument mogelijk kende. Toch zou hij waarschijnlijk heel verbaasd zin geweest wanneer hij de Israëlische mandolinespeler Avi Avital, die ook opnamen maakte met werken van Vivaldi (DG 479.4017) en Avi meets Avital (DG 479.6523).

Hier neemt hij om te beginnen een paar bekende Klavecimbelconcerten en een Vioolconcert onder handen. Zelf zegt hij daarover dat de mandoline ongeveer klinkt als een klavecimbel en dat zijn bewerkingen neerkomen op iets tussen klavecimbel en viool.

Waar het natuurlijk echt om gaat, is dat we hier pakkende, glanzende muziek te horen krijgen. Deels maakt de mandoline de muziek wat brozer, maar zeker de snelle delen winnen bij zijn vlotte aanpak, zijn felle attaque en sprankelende articulatie. In de Partita is hij met die aanpak aan zichzelf overgelaten, maar de Fluitsonate wordt - fijn begeleid op theorbe en cello - het fijnzinnige hoogtepunt, vooral dankzij een heel gevoelig expressief andante.