Berlioz: La damnation de Faust op. 24. Karen Cargill (ms, Marguerite), Bryan Hymel (t., Faust) en Christopher Purves (b, Mephisto) met het Tiffin kinderkoor, het Guildhall school koor en het Londens symfonie orkest en -koor o.l.v. Simon Rattle. LSO Live LSO 0809 (2 cd’s, 2u., 16’08”). 2017
Hoewel Berlioz’ La damnation de Faust vaak als opera wordt opgevoerd, is het geen opera maar een een concertwerk. Zelf gaf de componist het de naam ‘dramatische legende’.De oorsprong van het werk ligt in de Huit scènes de Faust op. 1 die Berlioz in 1829 schreef, zich baserend op de Franse vertaling die Gérard de Nerval maakte van Goethe’s toneelstuk. Daar maakte Charles Dutoit in Montréal een opname van met Susan Graham, Susanne Mentzer, John Mark Ainsley en Philip Cokorinos (Decca 475.097-2).
Kort nadien stopte hij echter met die compositie omdat hij er een paar tekortkomingen in had ontdekt.
Tegen 1845 pakte hij de draad weer op en integreerde hij het bestaande materiaal in een grootschalig nieuw geheel.De jour nalist Almine Gandonnière kreeg de opdracht voor de nieuwe tekst, maar kon het tempo van de componist niet bijhouden zodat deze zelf het complete werk voltooide.
Toen de nog onuitgegeven partituur in 1846 voor het eerst werd uitgevoerd, warende kr itieken genadeloos. Maar Berlioz volhardde en voerde het werk uit tijdens een tournee door Rusland. In 1854 paste hij het werk nog enigszins verder aan en gaf het uit. Toch werd dit schitterende dramatische werk tijdens zijn leven zelden uitgevoerd en dan nog alleen in Duitsland en Oostenrijk.
In de lijst met cd opnamen ervan komen we het Londens symfonie orkest vaak tegen: onder Pierre Monteux (BBC Classics 4006/7) 1962, Colin Davis (Philips 416.395-2) uit 1973, (LSO Live 0008) uit 2001.
In die zijn kwam Simon Rattle na zijn aantreden daar in een gespreid bedje.
Ook hij toont zich een uitstekende Berliozvertolker die mooie momenten weet te verzorgen, bijvoorbeeld als de sissende demonen met ‘Diff! Diff! Belphégor, Astaroth, Mephisto’ de duivel begroeten wanneer deze de geest van Faust aflevert. Ook de Hongaarse mars behoort weer tot de hoogtepunten
Karen Cargill is een ontroerende Marguerite, zeker in ‘D’amour l’ardente flamme’, Bryan Hymel is een verraderlijk innemende Faust en Christopher Purves, die op het laatste moment moest invallen voor Gerald Finley is een goede Mephisto wiens Frans echter verre van perfect is en die even dreigt te ontsporen in ‘Voici des roses’.
De kinderen van de Tiffin school zorgen voor een mooie bijdrage aan de epiloog en de orkestbijdrage is waardevol en weer heel goed. Of het misschien toch verstandig is om aan de laatste opname van Davis de voorkeur te blijven geven?