Bettinelli: Prélude; Suite agreste; Fantasie; Piccoli pezzi nr. 1-18; Sintesi 1-10. Chiara Cipelli. Brilliant Classics 95801 (57’11”). 2018

Moet ik me schamen omdat ik tot voor een week nooit had gehoord van Bettinelli? Terwijl hij in Wikipedia een belangrijke Italiaanse componist wordt genoemd en dat onderstreept met allerlei positieve gemeenplaatsen.

Bruno Bettinelli (1913 - 2004) werd 91, schreef uitgebreid in vele genres, werd beïnvloed door Stravinsky, Hindemith en Bartók en natuurlijk door zijn landgenoten Casella, Petrassi en Malipiero,  flirtte met atonaliteit. Als leraar aan het conservatorium in Milaan had hij beduidende invloed op de ontwikkeling van Claudio Abbado, Maurizio Pollini en Riccardo Chailly. Hij had als componist een duidelijke eigen stem tussen Dallapiccola en Nono.

Hier krijgen we een selectie uit Bettinelli’s pianowerken te horen en gezegd dient dat ze op zijn minst interessant zijn. 

De Prélude vormt een werkelijk goede inleiding. De driedelige Suite agreste blijkt eerder schelmachtig dan bruut. Dan volgt de complexe vijfdelige Fantasie uit 1955 als hoogtepunt van het recital.

In de achttien Piccoli pezzi uit 1941 horen we de componist als neoclassicist, terwijl in de Sintesi uit 1970 de atonalist wordt getoond.

Bewonderenswaardig werkt Chiara Cipelli zich kundig door al deze kronkels en stijlen en weet daar een fascinerend en virtuoos geheel van te maken waarin ze duidelijk de structuren blootlegt.