Björk: Vespertine. Ji Yoon (s), Aki Hashimoto (s), Simon Oesche (ct), Raymond Ayers (b) met het Ensemble van het Nationaal theater, Mannheim o.l.v. Matthew Toogood (Oehms OC 978, 77’51”). 2018

In augustus 2001 vierscheen het vierde officiële album Vespertine van Björk   Gudmundsdóttir (1965) op One Little Indian Records 589000-2 als een fragiel, over twaalf nummers verspreid web van trage beats het haar ontwapenende stem, begeleid door harp, viool, cello en piano. Het doet wat kinderllijk en kwetsbaar, maar tegelijk ook sterk aan van de singer-songwriter.

Het bevatte mooie nummers als het instrumentale ’Frosti’ als klinkende speeldoos, ‘Aurora’ als kerkhymne, ‘San Sun’ en ‘My mouth’ op tekst van Cummings als sensueel relaas.

Door het Deense team van Himmelfahrt Scores van Ján Dvořák, Peter Häublein en Roman Vinuesa werd het materiaal bewerkt tot een korte opera, waarmee het domein van de crossover muziek wat verder is vergroot met een nieuw genre. Dat bevat symfonische elementen, dramatische vocale bijdragen en etherische koorgedeelten zonder veel samenhang maar aantonend dat popmuziek zich kan lenen voor een theatrale aanpak. In de Duitse pers kreeg dit gebeuren een warm onthaal. Of het genre als schakel tussen op en opera toekomst heeft? Oordeel zelf.