Bach, J.S,: Suites voor solocello nr. 1-6 BWV. 1007-1012. Emmanuelle Bertrand. Harmonia Mundi HMM 90.2293/4 (2 cd’s, 2u., 14’09”). 2018

Voor cellisten zijn de zes Suites van Bach uit rond 1720 zoiets als het Oude Testament op hun gebied en er is geen cellist die deze vindingrijke en prachtige werken op zijn repertoire heeft. Dat er ook legio opnamen van bestaan, illustreert de Vergelijkende Discografie uit 2015 die intussen al niet meer helemaal actueel is.

Bij de uitvoerenden koos de Franse celliste Emmanuelle Bertrand terecht voor uitvoering op haar prachtige net darmsnaren bespannen en van een barok strijkstok voorziene begin achttiende eeuwse Venetiaanse Carol Tononi cello uit 1730 om althans wat gereedschapkeuze authentiek te zijn, Wat ze laat horen zijn voorbeelden van vrijwel ideale droomvertolkingen. Niet alleen is haar cellotoon brandschoon en zuiver maar deze is ook opvallend warm van klank en in staat om een rijk pallet aan kleuren weer te geven. Dat is meteen een groot pluspunt.

Maar er is meer, en ik waag het erop om dat vrouwelijke kenmerken te noemen: de fijnmazigheid van de voordracht en de toon tot in de kleinste details en versieringen is enorm.

Bertrand gunt zich kleine, mooi uitpakkende vrijheden, verrast door de dansdelen inderdaad een danskarakter te geven en de overige duidelijk abstract te houden. De licht en schaduwwerking is groot.

Men kan er altijd over twisten wat ‘de beste’ opname van deze composities is, maar wat Bertrand hier laat horen, behoort tot het allerbeste op dit gebied en verdient in ieder geval een toppositie.