Beethoven: Symfonie nr. 9 in d op. 125. Sally Matthews (s), Gerhild Romberger (a), Mark Padmore (t) en Gerald Finley (bs) met koor en orkest van de Beierse omroep o.l.v. Bernard Haitink. BR Klassik 900180 (71’58”). 2019

De vorige opnamen die Bernard Haitink Haitink van de Symfonie nr. 9 in 1980 maakte met Janet Price, Birgit Finnila, Horst Laubenthal, Marius Rintzler plus het Concertgebouworkestkoor (Philips 410.036-2) en in 1986 met Lucia Popp, Carolyn Watkinson, Peter Schreier, Robert Holl en het Omroepkoor (Philips 416.822-2, 442.073-2) stonden ontstonden blijkbaar niet onder een goed gesternte, want nergens in de vakpers werden ze als favorieten ingehaald.

Daarna ondernam Haitink in 2006 een Beethovencyclus met het Londens symfonie orkest en -koor met in nr. 9 als solisten Twyla Robinson (s), Karen Cargill (a), John Mac Mater (t) en Gerald Finley (bs) (LSO Live LSO 0589) die niet veel publiciteit kreeg. In 2012 was er nog een Negende met het Europees Jeugdorkest in Parijs waarvan Medici TV een opname maakte.

Maar toen de bijna negentigjarige dirigent 22 februari 2019 het werk nogmaals en voor het laatst uitvoerde en liet opnemen als zijn laatste daad in München ontstond iets heel waardevols. 

Wat daarbij positief opvalt is de nog steeds grote ritmische en dynamische vitaliteit van deze vertolking. Het eerste deel heeft een waardig maestoso karakter mrt een sterke ritmische polsslag, het scherzo is vervuld van uitdagende kracht, het adagio wordt mooi uitgezongen en klinkt vrij broos. De finale begint met grootse fanfares, maar zodra de meest Engelse solisten aantreden, zet zich enige teleurstelling in. Vergeleken met bijvoorbeeld het kwartet van Abbado - Jane Eaglen, Waltraud Meier, Ben Heppner en Bryn Terfel - zijn ze minder markant. Het koor daarentegen laat prachtige bijdragen horen.

Is dit desondanks Haitinks mooiste Negende? Waarschijnlijk. In ieder geval is het een waardig muzikaal testament.