Beethoven: Symfonie nr. 9 in d op. 125. Camilla Nylund (s), Gerhild Romberger (a), Klaus Florian Vogt (t), Georg Zeppenfeld (bs) met de Wiener Singverein en het Weens filharmonisch orkest o.l.v. Andris Nelsons. DG 483.7505 (68’24”). 2018

De Negende is als eerste losgemaakt uit de kortgeleden besproken cyclus met Beethovens negen symfonieën DG 483.7071 (5 cd’s). Tot aan de solistische inzet in de finale gebeuren bij Nelsons veel mooie dingen. Hij wek in zijn interpretatie van het eerste deel letterlijk en figuurlijk meteen hoge verwachtingen en verleent het hele werk mooie nuancen van nadruk, ontspanning, textuur en emotionele gevoelens dat vooral de delen 1 en 3 ten goede komt. Het niet jachtige scherzo tweede deel heeft iets onvermijdelijks en de finale begint ook veelbelovend mooi. Vaak moest ik daarbij terugdenken aan de lp met het repetitiefragment daarvan uit Karajan’s cyclus uit 1962 dat ik destijds als relatiegeschenk van DG kreeg. Hier worden zijn nuttige aanwijzingen en correcties goed in acht genomen en klinken dankzij de verfijndere digitale techniek de pianissimi nog wat zachter. Maar de jachtig gefraseerde tenorinzet van Klaus Florian Vogt’s onvaste inzet (die helaas bij deze ‘live’ opname niet kon worden hersteld) zet even een domper op de uitvoering. Later klinkt het vocale kwartet een stuk beter en levert een homogene, kernachtige bijdrage, net als het koor.

Die kleine smet verhindert niet dat dit een van de betere opnamen van de Negende is, naast die van het steeds herhaalde lijstje met de bewuste opname van Karajan (DG 423.204-2 of beter 474.605-2) en Abbado (DG  471.4912-5).