Schumann: Vioolconcert in d WoO. 23; Brahms: Concert voor viool, cello en orkest in a op. 102. Antje Weithaas (v) en Maximilian Hornung (vc) met het NDR Omroeporkest Hannover o.l.v. Andrew Manze. CPO 555.17202 (63’25”). 2017

Het Dubbelconcert, Brahms’ laatste orkestwerk, ontstond uit schetsen voor een vijfde Symfonie met een boodschap voor zijn oude, van hem vervreemde vriend, de violist Joseph Joachim (die op violistisch gebied zijn steun en toerlaat was, totdat Brahms in het scheidingsproces van hem de kant van diens vrouw koos).

Het was tevens bedoeld voor de cellist Robert Hausmann die met succes de première van de Cellosonate nr. 2 had gespeeld. Deze twee instrumenten waren een belangrijke inspiratiebron voor Brahms’ kamermuziek en dit concert moet daarom ook worden gezien als een kamermuziekdialoog in een quasi sinfonia concertante. 

De twee instrumenten spelen intiem en harmonieus samen waarbij slecht nu en dan een conflict ontstaat. De beginsolo van de cello rijst omhoog uit het orkestrale geluid en wordt beantwoord door een viool met zilveren toon.

De twee beginnen aan een avontuur dat hen naar een overdadig langzaam deel brengt met een melodie die zich uitrekt als een kat naar de warme kachel.

Het werk eindigt met een wat gedurfde dans die is gepeperd met beweeglijke dialogen en wisselende stemmingen.

Veel grote musici - te beginnen bij Jacques Thibaud en Pablo Casals - hebben dit werk solistisch aangepakt. Tot de mooiste opnamen behoorden die van Gil Shaham en Jian Wang (DG 469/529-2), David Oistrakh en Mstislav Rostropovitch (EMI 764.744-2) en Gordan Nikolic en Tim Hugh (LSO Live  0043).

Daar komt nu deze uitgave bij die tot grote verrassing met een meesterlijke interpretatie tot hoog in de top doordringt.

Het late Vioolconcert van Schumann gold lang als een hooguit matig geslaagd werk, maar telkens blijkt bij een goede uitvoering die het werk recht doet dat zulks erg meevalt. Net als bv. Isabelle Faust (Harmonia Mundi HMC 90.2196) speelt Antje Weithaas het ondenkbaar geachte werk met veel toewijding en een glanzende toon met veel bravura in de akkoorden en lyrisch spel daar waar het op aankomt. Zo ontplooit de muziek zich om van zijn beste kant bezien te worden.