Beethoven: Pianosonates nr. 30 in E op. 109, 31 in As op. 110 en 32 in c op. 111. Maurizio Pollini. DG 483.8250 (56’03”). 2019

Beethoven: Pianosonates nr. 30 in E op. 109, 31 in As op. 110 en 32 in c op. 111. Maurizio Pollini. DG 429.570-2 (61’48”). 1977

Dat Pollini aan het vermoedelijke eind van zijn carrière en met het Beethovenjaar 2020 in zicht nog eens terugkeerde naar de laatste drie Pianosonates is begrijpelijk. Ouder en hopelijk wijzer geworden zou jij van nieuwe inzichten kunnen getuigen. Maar of het ook verstandig was? Hoe vaardig de geest nog is, de handen en de vingers hebben iets van hun beweeglijkheid ingeboet. Het was en is de mooiste versie van dit trio werken.

De eerste keer toen hij deze werken opnam, is lang voordat de website werd gestart, maar is daarop wel vermeld als de mooiste uitgave van het laatste drietal. De grootste kracht van de pianist bestond uit zijn gave om het verzamelde compositorische vermogen van Beethovens structuren goed  te beheersen en de creatieve krachten daarvan te bundelen op een manier die je als luisteraar rechtop doet zitten. Misschien dat sommige andere pianisten - Schiff, Levit, Freire, Osborne - nog wat dieper in de psychologische kloven doordringen, maar Pollini’s meesterschap in het integreren van motieven en in potentie conflictueuze muzikale eisen met elkaar te verenigen, waren destijds uniek en zijn dat later niet meer zo sterk en zo uitgesproken. Bovendien kiest hij merkwaardig vaak nog wat snellere tempi, wat het resultaat ook niet beter maakt. Desondanks is ook deze nieuwe opname natuurlijk best mooi, maar zeker niet mooier.

Bezitters van die oude uitgave kunnen dus rustig achteroverleunen.