Bach, J.S.: Suites voor solocello nr. 1-6 BWV. 1007/12. Alisa Weilerstein. Pentatone PTC 5186-751 (2 cd’s, 2u. 40’28”). 2019

In 2014 was ik zeer getroffen voor de cellosolodebuutopname van Alisa Weilerstein met de Sonate op. 8 van Kodály, Omaramor van Golijov, de Suite van Cassadó en de Seven tunes heard in China van Sheng (Decca 478.5296). Het klonk veelbelovend en het was een kwestie van tijd voordat ze - intussen overgestapt naar Pentatone waar ze meer ontplooiingsmogelijkheden heeft - ook de Suites van Bach zou opnemen.

Van pianist Dinu Lipatti is de uitspraak dat hij zich liever niet waagde aan een opname van de Pianosonates van Beethoven voordat hij de dertig was gepasseerd. Helaas is het nooit zover gekomen.

De in 1982 geboren Amerikaanse Alisa Weilerstein heeft zoals zoveel cellisten de Bachsuites natuurlijk al lang onderhanden en goed onder de knie, waar wachtte ook wijs tot ze ver de dertig was gepasseerd voordat ze zich aan een integrale opname waagde.

Dat wachten loonde want zo te horen beheerst ze deze werken inmiddels tot in de kleinste details en draagt ze deze vrij zelfverzekerd, maar ook verinnerlijkt en met de juiste emoties voor. Belangrijker nog is dat ze de muziekecht laat zingen, dat ze zo met plezier musiceert. Het zal nauwelijks verbazen dat Suite nr. 6 tot een hoogtepunt werd. Slechts een paar momenten klinkt de muziek wat gehaast en sommige dansen hadden misschien wat zwieriger gekund en ze varieert de herhalingen goed. Maar het zoeken naar mogelijke kleine onvolkomenheden is haast als spijkers op laag water zoeken.

Rustig kan worden vastgesteld dat deze warm klinkende opname met voldoende ruimte rond het instrument tot de betere behoort, naast die van bv. Pieter Wispelwey (Evil Penguin EPRC 012), Alban Gerhardt (Hyperion CDA 68261/2) en Torleif Thedéen (BIS CD 803/4).