Barraqué: Espaces imaginaires. Pianosonate; ‘Voorspel derde acte’ uit Wagners Tristan und Isolde (bew.); Intermezzo; Pianostukken nr. 1, 2; Thème et variations; Pianostuk; Retour; Mouvement lent ‘Demeurez en mon amour’. Jean-Pierre Collot. Winter & Winter W 910-257-2 )79’02”). 2018

Barraqué: Pianosonate. Herbert Henck. ECM 453.914-2 (46’23”). 1996 

De jong gestorven Franse componist Jean Baraqué (1928 - 1973) was een na-oorlogse student van Messiaen die slechts een beperkt aantal voltooide werken en een stel onvoltooide naliet. Hem was in de pers een grote toekomst voorspeld, maar werd daarentegen vrij snel als een mysterieuze figuur weer vergeten. Dat zal voor een groot deel komen omdat hij nog radicaler was dan zijn collega Boulez door een eigen vorm van totaal serialisme te ontwikkelen.

Het enige werk van hem waaraan een durfal zich nog wel eens waagt is zijn ruim drie kwartier durende Pianosonate die tussen 1950 en 1952 werd gecomponeerd, maar dat pas in het openbaar voor het eerst in 1967 werd uitgevoerd. Maar in zijn soort is het een buitengewoon, groots werk. Het mag dan zo zijn dat deze Sonate iets is verschuldigd aan de Pianosonate nr. 2 van Boulez, het fundament waarop het is gebouwd, is Beethovens Hammerklavier sonate met een eeuwige strijd tussen snel en langzaam, noten en stiltes waardoor de luisteraar toch bij de muziek betrokken blijft.

Jean-Pierre Collot speelt heel gedurfd, maar is veel te snel en te oppervlakkig in de Sonate, maar het is zijn verdienste dat hij tevens vroegere stukken uit de late jaren veertig opnam. Daarin valt te horen hoe Barraqué geleidelijk het seriële idioom voor zijn eigen expressieve doeleinden ontwikkelde waardoor zijn muziek iets meer kleur op de wangen kreeg.

Van de Pianosonate apart is en blijft de uitgave van Henck veruit de beste.