Beach: Pianokwintet in Fis op. 67; Elgar: Pianokwintet in a op. 84. Garrick Ohlsson met het Takács kwartet. Hyperion CDA 68295 (63’38”). 2019

De reeks Pianokwintetten begon bij Schumann en werd gevolgd door Brahms, Dvorak, Franck en Fauré om slecht een paar van de belangrijkste te noemen. De Amerikaanse Amy Beach (1867 - 1944) droeg het hare in 1908 bij en Edward Elgar het zijne in 1919.

Beach maakte er een intens rapsodisch, chromatisch rijk werk van dat ook de gespierdheid van Brahma bezit. Vooral het langzame deel met een kostelijke, onvergetelijke melodie is opvallend. De adembenemende turbulente finale is een ware tour de force. Maar dat weerhoudt Garrick Ohlsson en het Takács kwartet er niet van voor een meeslepende vertolking vol passie te zorgen. Minstens zo goed als Clélia Iruzun met het Coll kwartet (Somm SOMMCD 0609), de enige andere opname die me bekend is.

Het Pianokwintet van Elgar wordt rustig en serioso door de pianist ingezet, daarna volgen de viool en de altviool en tenslotte maakt de cello het ensemble compleet. Verderop toont ook Elgar zijn bewondering voor Brahms in een welsprekende, lichtelijk melancholieke compositie die gaaf en zonder veel delibereren wordt gespeeld en ook opwindende momenten kent. Het door noblesse gekenmerkte langzame deel vormt het glorieuze hoogtepunt.

De vertolkers zorgen voor een heel goede en geanimeerde weergave met mooie expressie. Ze vinden alleen de minstens even goede rivalen Martin Roscoe en het Brodsky kwartet (Chandos CHAN 10980) op hun weg.