Busoni: Werken voor 2 piano’s. Fantasia contrapuntistica (versie voor 2 piano’s) BV. 256b; Preludio e fuga in c op. 32, BV. 99; Capriccio in g op. 3, BV.104; Duettino concertante naar de finale van Mozarts Pianoconcert nr. 19 in G KV. 459, B. 88; Mozart: Ouverture Die Zauberflöte KV. 620, B.93 (bew. Busoni); Schumann Introductie en Concert allegro op. 134, BV, B.109 (bew, Busoni). Aldo Ciccolini, Aldo Orvieto en Marco Rapetti. Naxos 8.574086 (73’16”). 2000-2019

 

De reputatie van Ferruccio Busoni (1866 - 1924) is haast meer gebaseerd op zijn bewerkingen dan op zijn eigen composities al schreef hij wel enige meesterwerken als de Fantasia contrapuntistica, de Vioolsonate nr. 2 met variaties over Bachs koraalvoorspel ‘Wie wohl ist mir, O Freund der Seele’, het enorme Pianoconcert en zijn opera’s.

Dit is een tweede cd met vierhandige Pianowerken van Busoni. De eerste was van Allan Schiller en John Humphries (Naxos 8.557443).

Ik heb me verbaasd dat we nog een keer de in februari 2015 overleden Aldo Ciccolini te horen krijgen. Dat wijst erop dat hier ten minste deels ouder materiaal is gebruikt. Dat blijkt te kloppen. De Fantasia contrapuntistica waarin hij met Aldo Orvieto speelt, is in maart 2000 opgenomen. In de overige, later in 2019 vastgelegde werken treedt hij niet op. De Fantasie is echt een fantastisch inventief en boeiend werk dat weliswaar een peuleschil is vergeleken met het bijna vier uur durende Opus clavicembalistum van Kaikhosru Sorabji uit ongeveer dezelfde tijd (1930), maar wel veel hechter. Ciccolini gaf aan vleugel I tot het laatst het beste wat hij in zich had en inspireert Orvieto duidelijk. 

De op Bach lijkende Preludio e fuga zijn op één enkele gedachte gebaseerd,  alleen is de fuga daarvoor eigenlijk veel te chromatisch. Dat Busoni dit werk al op twaalfjarige leeftijd componeerde het Capriccio ontstond een jaar later en het is wat interessanter. Deze werken en de bewerking van Schumanns Introductie en Concert allegro schijnen voor het eerst op cd te verschijnen. Van het werk van Schumann arrangeerde Busoni alleen de orkestpartij voor de tweede piano, de oorspronkelijke pianopartij wordt op de eerste vleugel gespeeld. 

Het Duettino concertante ontstond tijdens een tournee in Engeland ‘om zich aangenaam bezig te houden’. ij vond dat het werk onaf was, mogelijk in grote haast werd geschreven en hij maakte er ingenieus iets nieuws van waarover Mozart zich gezien het stijlverschil zou hebben verbaasd. Maar uitgevoerd is het net als de rest van het programma bijzonder goed.