Beethoven: Pianosonates nr. 5 in c op. 10/1, 7 in D op. 10/3, 8 in c op.13 Pathétique, 9 in E op. 14/1, 10 in G op. 14/2, 14 in cis op. 27/2 Mondschein, 15 in D op. 28 Pastorale, 18 in Es op. 31/3; ’Marcia funèbre sulla morte d’un eroe’ uit Pianosonate nr. 12 in As op. 26; Rondo a capriccioso in G op. 129; Rondo in G op. 51/2; Andante favori in F WoO. 57. Jos van Immerseel. Alpha ALPHA 594 (3 cd’s, 3u. 34’32”). 2019

 

Soms begrijp ik de titels van cd’s niet helemaal. Deze heet ‘Pianoworks of the young Beethoven’. Wanneer was begonnen met de Pianosonate nr. 1 was dat logisch, maar het is toch niet vol te houden dat de Pianosonate nr. 18 uit 1802 en het Rondo a capriccioso uit 1824 van de 25-jarige en oudere componist nog tot zijn vroege werken behoren. Dit soort haarkloverij daargelaten: het is lang geleden dat we wat nieuws van Jos van Immerseel hoorden. In 1983 was hij te horen in de Mondschein- en Pathétique sonates het Andante favori en de 6 Bagatellen op. 126 (Accent ACC 10032), in 2007 met Midori Seiler in de 3 Vioolsonates op. 12 (Zig-Zag Territoires ZZT 7080-2), in 1998 met Anner Bijlsma in de Cellosonates (Sony S2K 60761), en in 1999 nam hij met Vera Beths en Anner Bijlsma Pianotrio’s op (Sony SK 1353). Maar een volledige opname van de Pianosonates ontbrak.

Zou dit het begin zijn van een project met de volledige pianowerken, of is het alleen een brok daaruit? In die eerdere programma’s toonde Van Immerseel zich een nogal eigengereide fortepianist, maar was Beethoven dat niet ook? Voor dit programma met werken uit de periode 1795 tot 1804 ging de pianist terug tot de manuscripten en de kritische Bärenreiter uitgave van Jonathan del Mar.

Hij speelt hier op een in 1988 door Christopher Clarke replica van een Weens Walter instrument met vijf octaven. Dat doet hij met veel overtuiging en een heldere aanslag zodat veel te waarderen is.