Britten: Peter Grimes op. 33. Stuart Skelton (t., Peter Grimes), Erin Wall (s., Ellen), Roderick Williams (b., Balstrode), Susan Bickley (ms., Auntie), Catherine Wyn-Rogers (ms., mrs. Sedley), Robert Murray (t., Bob Boles), James Gilchrist (t., Horace Adams), Marcus Farnsworth (b., Ned Keene) met het Bergens filharmonisch orkest en het Edward Grieg koor, het Northern College of music koor en het Collegium Musicum koor o.l.v. Edward Gardner. Chandos CHSA 5250 (2 cd’s, 2u., 17’48”). 2019

 

In 1945 gaf de opera Peter Grimes Britten een voorname plaats onder de Britse componisten. Het werk bracht hem ook internationale erkenning. Er was een nieuwe opera traditie ontstaan waaraan Britten nog heel wat belangrijke bijdragen leverde. 

De handeling draait om Peter Grimes, een visser uit het afgelegen Burough die ondanks zijn goede bedoelingen niet past in de plaatselijke gemeenschap. Hij hoopt te kunnen trouwen met de aardige schooljuf Ellen en een nette zaak op te zetten. Maar in het dorp blijft hij een ongeliefd iemand. Zijn ruwe behandeling van een jonge leerling wordt algemeen afgekeurd en wanneer hij blijk geeft van buitengewone visionaire en poëtische eigenschappen, wordt hij met onbegrip en spot bejegend.

Hoewel Ellen en kapitein Balstrode hem best sympathiek vinden, bezegelen zijn innerlijke onrust en gewelddadige reacties zijn lot en da de dood van een nieuwe leerling wordt hij door de vijandige dorpelingen tot waanzin en zelfmoord gedreven.

Britten heeft zich voor deze opera duidelijk de vraag gesteld: ‘Wat voor iemand was Grimes eigenlijk?’ Hoe moet je dit type mens zien bij het beantwoorden van de vraag schuldig of onschuldig en aan het eind laat hij die vraag eigenlijk onbeantwoord. Hoe visionair was hij, was hij echt onschuldig of toch schuldig?

Stuart Selton zong de titelrol tien jaar geleden al bij de English National Opera en heeft deze sindsdien verder verdiept. Zijn stem is donkerder geworden en zijn stem breekt soms bijna als hij droomt van een huwelijk met Ellen. De aria die hij in zijn hut zingt maakt duidelijk dat hij een ongeschikte partner is voor Ellen en zijn waanzinscène is geweldig. De hele ontwikkeling van vreugde en optimisme naar uiteindelijke waanzin is bij hem heel goed te volgen.

De hele bezetting, inclusief de grote koorgroep had alle gelegenheid zich in te leven in dit drama tijdens een uitgebreide tournee; deze opname werd in de studio gemaakt tijdens een tournee.  

De zangers zijn stuk voor stuk heel goede zingende acteurs, maar als Ellen speelt Erin Wall een bijzondere rol. Zij is de een van de weinige echt sympathieke figuren in het drama en laat dat mooi horen. Maar ook de anderen vervullen hun rol zeer naar behoren.

Ook veel waardering voor Gardner die met het orkest fraai de wisselende sferen tekent, vooral ook in de tussenspelen met beelden van de wijde zee,  zonsopgang bij de kerk op zondagmorgen en alles in het maanlicht. De Passacaglia ontwikkelt zich tot een mensenmassa die wil gaan lynchen. 

Veel pleit voor deze nieuwe opname als de thans aantrekkelijkste, naast de ‘authentieke’ door de componist zelf gedirigeerde versie (Decca 467.682-2), van Hickox (Chandos CHAN 9447/8), Haitink (EMI 754.832-2) en Colin Davis (LSO Live 0054).