Beethoven: Vioolconcert in D op. 61; Bach, J.S.: ‘Adagio’ uit Solovioolsonate nr. 1 in g BWV. 1001. Daniel Lozakovich met het Münchens filharmonisch orkest o.l.v. Valery Gergiev. DG 483.8946 (48’-0”). 2019

 

De in 2001 in Stockholm geboren Xweede violist van Russische afkomst Daniel Lozakovich (Zweeds: Lozakovitsj) werd na optredens tijdens het Verbier festival, in de V.S. en Moskou algemeen beschouwd als een groot talent en Valery Gergiev ontfermde zich als een protégé over hem. 

Voor zijn CD debuut moeten we een stukje verder teruggaan in de tijd. Dat was toen hij in 2015 als vijftienjarige een viertal Duo’s voor 2 violen van Bartók opnam met Daniel Hope (DG 4795307). Daarna volgden de Vioolconcerten nr. 1 en 2 plus de Partita nr. 2 van Bach met het Kamerorkest van de Beierse omroep (DG 479.937-2).

Wie de lijst met nieuwe vioolopnamen volgt, zal zich herinneren dat de Zweed al een alom geprezen Tchaikovsky opname maakte met het Russisch filharmonisch orkest onder Vladimir Spivakov van het Vioolconcert, Souvenir d’un lieu cher en een paar arrangementen (DG 483.6086).

Tijdens het MPHIL 360 Festival speelde hij met Gergiev Mozarts Vioolconcert nr. 5 en herhaalde dit tijdens een tournee die o.a. naar Nederland leidde. Het Vioolconcert van Beethoven moet hem intussen goed vertrouwd zijn, want hij speelt het al sinds zijn dertiende en voerde het als vijftienjarige met Gergiev in Moskou uit.

In het seizoen 2019/20 gebeurde dat opnieuw, nu in München met weer een tournee in december 2019 en dit is een mooie herinnering daaraan. Natuurlijk heeft Lozakovich de brede visie voor het eerste deel en speelt hij een prachtige cadens en heeft hij ook de atletische springkracht voor de finale, maar het meest imponeert hij in het bezonnen en van weloverwogen diepgang voorziene larghetto. De extra intensiteit is ook de danken aan de ‘live’ situatie en op kleine foutje is hij niet te betrappen. Zo liefdevol en attent horen we Gergiev niet altijd begeleiden.

Natuurlijk zijn er legio andere prachtige opnamen van dit werk, maar ook deze vraagt om aandacht. De 4’28” van Bachs Adagio vormen hierna het begin van een poosje nagenieten.