Britten: Sinfonia da requiem op. 20. Birmingham symfonie orkest o.l.v. Mirga Gražinytė-Tyla. DG 483.907-2 (20’09”). 2020

 

Al vijf jaar geleden hoorde ik in de vriendenkring opmerkingen als: ‘De cd  is zoiets van gisteren’. Ze begonnen met downloaden in wat voor geluidskwaliteit dan ook en speelden de muziek niet meer af op een behoorlijke muziekinstallatie. Het zal best eens voorbij zijn met nieuwe cd’s, maar voorlopig zijn ze met de dvd voor mij nog hét muziekmedium. ‘Streaming’ is uitsluitend met deze opname van Britten’s Sinfonia da requiem mogelijk vooreerst. Misschien wordt gewacht op aanvullend materiaal om daar dan alsnog een cd van te maken.

Britten was altijd handig met het inhalen van opdrachten, maar bij de Sinfonia da requiem ging dat mis. Die werd in 1940 tijdens zijn verblijf in de V.S. geschreven in opdracht van de Japanse overheid ter ere van het 2.600-jarige bestaan van de keizerlijke dynastie. Hoewel zijn eerste ontwerp van een werk dat zijn anti-oorlogsgevoelens uitdrukte nog werd goed gekeurd, waren de Japanners bij nader inzien niet zo gelukkig met de pacifistische opzet van een werk dat ook nog aanleunde tegen de R.K. kerktraditie, zodat het daar niet werd uitgevoerd, maar de componist wel zijn vergoeding mocht houden. De première werd toen in New York door John Barbirolli gegeven.

Uiteindelijk heeft Brittens vasthoudendheid gezorgd voor een van zijn beste orkestwerken. Het werk getuigt van een groot zelfvertrouwen en de drie delen vormen een volmaakt geheel. Het Lacrymosa is zorgelijk en obsessief, het Dies irae een furieuze dodendans en het Requiem aeternam met fragmenten uit de voorafgaande delen een uitdrukking van troost en heilzaamheid.

Mirga Gražinytė-Tyla volgt in haar uitvoering de weg van rouw en protest naar acceptatie met veel passie vanaf de krachtige tromslagen aan het begin. Wie daarnaar niet wil luisteren in gedownloade manier, heeft gelukkig de beschikking over de cd’s van Britten zelf (Decca 425.100-2) en Simon Rattle (EMI 747.343-2).