Benda: ‘Grave’ uit Vioolconcert in g (bew. voor cello); Medea. Hertha Schell  (Medea), Peter Uray (Jason en Jasons oudste zoon), Brigitte Quadlbauer (Eerste hofdame, Jasons jongere zoon) en Christian Benda (vc) met het Praags kamerorkest. Naxos 8.553346 (55’03”). 1994

 

Nadat hij Benda’s Medea aan het eind van 1778 in Mannheim had gezien, schreef Mozart aan zijn vader: ‘Zelden ben ik zo verrast geweest want in dit werk werd niet gezongen, maar slechts gedeclameerd en de muziek daarbij is als een obbligato recitatief.Soms wordt ook tijdens de muziek gesproken wat voor een bijzonder effect zorgt. Weet je wat ik denk? Je zou operarecitatieven op deze manier moeten behandelen en slechts gezongen recitatieven moeten gebruiken wanneer de tekst goed door de muziek kan worden uitgedrukt’.

Rousseau vond begin jaren 1760 het melodrama uit in zijn dramatische monoloog Pygmalion en Benda volgde hem in Duitsland na. Daarmee leverde de Tsjechische componist Georg (Jiri) Benda (1722 - 1795) zijn belangrijkste bijdrage aan de muziek met zijn melodrama’s Ariadne auf Naxos (Naxos 8.553345), Medea en Pygmalion (Naxos 8.553345) uit 1775. Het verhaal van Medea uit de Griekse mythologie over de tovenares uit Colchis die Jason hielp om het Gulden Vlies te veroveren, waarna hij haar meenam naar Griekenland, maar vervolgens weer in de steek liet omdat de dochter van de koning Korinthe hem liever was en zij wraak nam door hun twee zoontjes, de koning en zijn dochter op wrede wijze te vermoorden, is vooral bekend uit de opera van Cherubini (met Callas, Sony 88843-05400-2, EMI 763.625-2).

Maar als mooi voorbeeld van het genre is deze gave uitbeelding een nuttige aanwinst.