Boccherini: Fluitkwintetten nr. 8 in g op. 19/2, G. 426, 11 in Bes op. 19/5, G. 429, 10 in D op. 19/4 G. 428; Gitaarkwintetten nr. 7 in e G. 451 en 4 in D G. 448 ‘Fandango’. Sylvain Sartre en Margaux Blanchard met leden van  ensemble Les ombres. Mirare MIR 524 (64’ 8”). 2020

 

Wie even de moeite neemt om op Wiki de lijst met composities die hoog oploopt in de door Yves Gérard in 1969 samengestelde G. lijst zal het duizelen. Niemand zal zich vermoedelijk ooit wagen aan een volledige opname. De leden van ensemble Les ombres maakten uit die enorme hoeveelheid een selectie van drie Fluitkwartetten en 2 Gitaarkwintetten, waarvan nr. 7 niet anders is dan een bewerking van van Pianokwintet G. 407 en nr. 4 de befaamde Fandango bevat.

De zes Fluitkwintetten ontstonden rond 1797 evenzeer uit artistieke en economische noodzaak. De Italiaanse componist leefde toen in Madrid en zijn Parijse uitgever zocht niet te moeilijk  materiaal voor middenklasse musici sinds de adel tijdens de revolutie was gedecimeerd. Dat kwam de kwaliteit niet ten goede en de grote kwantiteit kon dat niet compenseren, vandaar dat de componist in armoede overleed in 1805.

Daarbij komt dat fluit en gitaar lastig kunnen domineren in gezelschap van strijkers. In deze werken zijn geen opvallende snelle of treffende langzame delen afgezien van die felle Fandango. Een treffende melodie is ook sporadisch - het is vooral meer van hetzelfde. Wat rest is aantrekkelijke, maar weinig eisende muziek die hier voortreffelijk is gespeeld en goed is vastgelegd.