CD Recensies

BRUCKNER: SYMFONIE NR. 7, HAITINK (3x)

Bruckner: Symfonie nr. 7 in E WAB. 107. Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink. Q Disc 97014 (62’13”). 1972
 
Bruckner: Symfonie nr. 7 in E WAB. 107. Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink. Philips 420.805-2, 446.580-2 (65’19”). 1978
 
Bruckner: Symfonie nr. 7 in E WAB. 107. Chicago symfonie orkest o.l.v. Bernard Haitink. CSO Resound CSOR 901.704 (67’26). 2007
 
De Symfonie nr. 7 van Bruckner was onderdeel van het afscheidsconcert van Bernard Haitink met het Weens filharmonisch orkest tijdens het Luzern Festival in 2019 en de vertolking was groots, zoals eigenlijk altijd bij Haitinks Bruckner. Tevens was het een bewijs dat de interpretatieve krachten van een dirigent niet hoeven te verminderen met het klimmen der jaren. 
Zijn muzikaal laatste woorden golden Bruckner en niet Mahler met fluwelig klinkende strijkers en ideaal in balans gebracht blazers. Het ensemble bloeide elke keer op bij het begin van een nieuwe melodie en klonk bijna als een orgel in de climax van het tweede deel waar Bruckner een glimp geeft van het enorme formaat van deze symfonie. Haitinks tempokeus was meesterlijk al werd hij in zijn drie opnamen telkens wel iets langzamer.
Het is een cliché om telkens bij Bruckners Symfonieën te spreken van ‘kathedralen van geluid’. Dat suggereert dat men het hele geweldige bouwwerk van begin af aan geheel ziet en is tevens beperkend om het verloop daarvan goed te volgen.
Beter is het waarschijnlijk om te spreken van een tocht over een donkere rivier die door een slecht verlichte rotsformatie voert. Men kan elke rotsformatie tijdens die trip waarnemen, maar pas aan het eind wordt het licht aangedaan en realiseert men zich meter na meter van die spectaculaire grot.
Het bijzondere van Haitinks vertolkingen is dat hij schoonheid boven structuur plaatst, zonder die laatste ook maar een moment tekort te doen. De ene episode volgt naadloos op de vorige, Bruckners melodieën keren telkens terug, maar zelden in voorspelbare gedaante. Hoe indrukwekkend en dat driemaal op zo’n hoog niveau. Zelf is mij versie 1978 het liefst.