Beethoven: Pianoconcerten nr. 1 in C op. 15 en 2 in Bes op. 19. Olli Mustonen met Tapiola Sinfonietta. Ondine ODE 1099-5 (71’41”). 2006

 

Beethoven: Pianoconcerten nr. 3 in c en in D op. 61a (bew. Vioolconcert).  Olli Mustonen met Tapiola Sinfonietta. Ondine ODE 1123-5 (74’29”). 2008

 

Beethoven: Pianoconcerten nr. 4 in G op. 58 en 5 in Es op. 73. Olli Mustonen met Tapiola Sinfonietta. Ondine ODE 1146-5 (72’42”). 2009

 

Vrijwel niemand zal meer hebben zitten wachten op een nieuwe opname van Beethovens vijf Pianoconcerten, tenzij die heel bijzonder is en wie ervaring heeft met de vaak nogal grillige vertolkingen van de Fin Mustonen zal a priori twijfels hebben over her welslagen van deze onderneming. Soms oppert hij interessante nieuwe ideeën, op andere momenten vertekent hij het muziekbeeld in zijn vorige opnamen. In deze cyclus zijn tal van voorbeelden te vinden van de toegewijde en stijlbewuste pianist, maar ook van de excentrieke interpreet.

Voor hem pleit dat hij steeds een goed structuurbesef heeft, maar minder bevalt dat hij nogal vaak van tempo wisselt en nodeloze ritardandi aanbrengt om zogenaamd meer betekenis aan de muziek te geven. In de cadensen (voor het vrij speels uitgevoerde Pianoconcert nr. 1 van hemzelf) leeft hij zich uit. Ook zijn wat speelse inzet van nr. 4 maakt een goede indruk. Om het even of men het met zijn opvattingen eens is of niet: vervelend wordt het geen moment en een voordeel van deze set is, dat Mustonen ook meteen de door Beethoven voor Czerny gemaakte versie van het Vioolconcert toevoegde. Mijns inziens is Pianoconcert nr. 3 het best geslaagd. Het heel goed spelende veertigkoppige orkest uit Tapiola zet hij kundig geheel naar zijn hand.

Een cyclus die de moeite van het proberen waard is, ook al beschikt men reeds over die van Aimard (Teldec 0927-47334-2) of Perahia (Sony 44575-2). De Ondine opnamen klinken als altijd puik.