Beethoven: Vioolsonates nr. 4 in a op. 23, 5 in F op. 24 ‘Frühlingssonate’ en 7 in c op. 30/2. Viktoria Mullova en Alasdair Beatson. Onyx ONYX 4221 (66’37”). 2020

 

Als Onyx (en Viktoria Mullova) de bedoeling hebben om al de Vioolsonates van Beethoven op te nemen, is sprake van een langdurige en zware bevalling, want nu ontbreken nog de nrs. 1, 2, 6 en 8. Maar ja, Beethoven deed er ook vijftien jaar over voordat hij het negental af had en met wat er nu van Mullova beschikbaar is, kunnen we hoogst tevreden zijn. Haar opname uit 2009 met de Vioolsonates nr. 3 en 9 (Onyx ONYX 4050) werd al besproken. Voor dit vervolg koos ze andere begeleider dan Kristian Bezuidenhout.

Om te beginnen bespande de violiste haar Guadagnini uit 1750 met dikke darmsnaren en lichtere strijkstok en koos Alasdair Beatson een Anton Walter replica uit 1805 van Paul McNulty. Met het geringere geluidsvolume van de fortepiano moest de violiste haar toon wat terugbrengen om voor een bevredigende balans te zorgen.

Maar de goede greep en de intelligentie van haar spel werpen goede vruchten af in het krachtige begin van de Sonate in a op. 23; het andante daaruit klinkt fijnzinnig en de finale heeft vaart.

In de Frühlingssonate toont Mullova een andere kant van haar grote talent. Met een fijnzinnige toon spint ze het eerste deel en met een beheerste stokvoering het adagio. Doch in wezen is zij een ’no nonsense’ speelster en waar nodig fraseert ze met nadruk als ware het om aan te tonen dat ze een traditionele vertolking wil vermijden.

Met haar superlatieve techniek en goede interpretatieve inzichten maakt ze ook van de Vioolsonate nr. 7 iets bijzonders en voortdurend wordt ze heel adequaat door Alasdair Beatson, die ook virtuoze bijdragen levert, begeleid.

Nu maar hopen dat we niet weer jaren hoeven te wachten voordat het prachtige project met een derde cd wordt afgerond.